De koopkrachtplaatjes komen eraan. Zoals ieder jaar lekten de plannen voor Prinsjesdag uit zodat we nu al kunnen melden: het belooft weer veel goeds. We gaan er allemaal op vooruit. De ene groep iets meer dan de andere, en de ouderen natuurlijk het minst, maar een kniesoor die daarover valt want we worden koopkrachtiger. De vlag kan uit, we kunnen volgend jaar 1 tot 2,2 procent méér besteden.
Maar wie gelooft dat nog?
Jaar in jaar uit belooft onze regering dat onze koopkracht zal stijgen, maar steeds gebeurt er weer iets onverwachts waardoor dat blijkt tegen te vallen.
Oei, de energieprijzen schieten omhoog.
O jee, de btw tarieven pakken anders uit dan berekend.
Ach, de Brexit gaat de verkeerde kant op.
Verdraaid, die eigenwijze Raad van State bedreigt de werkgelegenheid.
Verdorie, de pensioenfondsen verlagen de pensioenen.
Altijd strooien die wispelturige, gemene omstandigheden roet in ons eten.
Dat zou onze regering – politici die ervoor hebben doorgeleerd – toch ook moeten weten, zou je denken. Maar nee, deze geroutineerde vakmensen, trappen er steeds weer in en ook deze Prinsjesdag herhalen ze voor de zoveelste keer hun belofte: ‘Beste onderdanen, dit jaar gaan jullie er echt allemaal op vooruit!’
Nee, denken wij in koor, strijk die vlag maar, kijk niet zo triomfantelijk, en wij zouden liefst massaal willen terugschreeuwen: ‘Beste regering, beloof nu niets, want we geloven jullie niet meer!’
Nu hadden we het kunnen weten met de VVD sinds een eeuwigheid aan het roer. Die (v)aardige Mark Rutte strooit met beloftes en harde punten die hij tot in het diepst van zijn vezels voelt om ze vervolgens net zo makkelijk niet waar te maken. Hij steekt zijn collega-partijgenoten een veer in een bepaald lichaamsdeel om ze niet veel later al schouderkloppend naar de uitgang van het politiek theater te bonjouren. Hijzelf blijft vanzelfsprekend, want hij is zo vaardig, en zo aardig, en hij spreekt zo goed, gaat geweldig met de media om en lacht met oude mensen, selfiet met jonge mensen en hij zit zo vol energie en is zo representatief.
Maar ook de VVD moet erkennen dat de tijden veranderen. Soms moet je toch echt 1 of 2 beloftetjes waarmaken anders verlies je je geloofwaardigheid. En heel af en toe moet je van je eigen geloof afvallen ook al was dat geloofsartikel het fundament van je bestaan.
Toen de liberalen begonnen met hun partij was hun eerste punt het verhogen van de maximale snelheid voor ruiters te paard. Dat trage gesjok over de keien dat schoot niet op. Welnu aan dat geloof zijn ze altijd trouw gebleven. De automobilist wordt gepleased met 130 km/u over de snelweg. Liever het land in fijnstof en stikstof storten dan minder snel moeten rijden. Misschien begrijpelijk uit VVD oogpunt. Als straks de zeespiegel over de dijken klotst kan het hele gezin in de dikke SUV turbodiesel met 130 km/u net op tijd de Ardennen halen. Vrouwlief sjeest er wel achteraan met de hockey- en golfsticks op de achterbank van de snelle oldtimer.
Maar mijn voldoening was groot, toen ik VVD minister Cora van Nieuwenhuizen recent hoorde opbiechten dat de komende tijd zelfs de 130 km per uur geen taboe meer was.
foto copyright Marijke Barlage