Steunkousenpakket

Ook de senioren worden niet vergeten in het steunbeleid van de overheid. Hun is bij gratie van het supermarktwezen een apart uurtje toegewezen. Hoe mooi dat de supermarktbazen, ondanks hun worsteling met desinfecterende gel en spatschermen door hun hele businessunit, denken aan de bejaarde en kwetsbare medemens. Deze doelgroep wordt extra bedreigd door dat stiekeme onzichtbare rotvirus. Dat wil in je longen kruipen. Wil je niemand aandoen, vooral senioren niet, want die zijn al zo kwetsbaar. Dus wat doe je als maatschappelijk betrokken supermarktwezen: je stelt een ouderenuurtje in.

Van 7 tot 8.

Des morgens.

’s Ochtends.

7 punt 00 uur.

Kom op, hoogbejaarden van Nederland: wekker zetten op 5 uur 50.

Thuiszorgzuster bellen – ja, je loep ligt naast de telefoon – o, waar is de telefoon, dat was een cadeautje van je schoondochter, dus dat is een mobiele telefoon tegenwoordig – voordeel is: je neemt ‘m mee naar de wc, dus je bent overal bereikbaar, nadeel is dat je ‘m kwijt bent als iemand anders hem laat slingeren, bijvoorbeeld de parttime zuster die hier 1 x per maand komt, hoe heet ze ook alweer – o ja, daar ligt-ie – je grabbelt met je handen en je halfblinde ogen- in de vensterbank tussen de sansiferia’s – nummer intoetsen, dat ken je uit je hoofd, want je bent veel slimmer dan iedereen denkt.

‘Wat zegt u, meneer Verdam, 10 voor 6. Dat is onmogelijk, dat staat niet in mijn protocol, als u ontevreden bent… o, nee, prima, ik dacht even dat u eisen stelde – goed dan spreken we half zeven af… Ja, ’s ochtends.’

De hoogbejaarde in kwestie moet aanpoten om het startschot van het ouderenuurtje in de supermarkt op de hoek te halen. Maar ook de invalkracht thuiszorg moet alles uit de kast halen: wassen, aankleden en dan in het donker racen naar de oude medemens, hem wassen, o geen warm water vandaag, dan maar koud, aankleden, hemd binnenstebuiten, moet maar voor een keertje, steunkousen aan – o, maar eentje te vinden, jammer dan.

‘Nee, meneer Verdam, ik kan helaas niet mee naar de supermarkt. Bovendien is het nu alleen voor senioren, hè… Nee, ook niet tot de deur, dus u moet zelf over die opengebroken stoep rollen. Bovendien, het staat niet in…Ja, precies, het protocol.’

Daar gaat-ie: hoogbejaarde met burgerservicenummer 8917000293 met winterjas, sjaal en 1 want – de ander was zo snel niet te vinden – op jacht naar de boodschappen. Van links nadert mevrouw Kachel, met rollator, van rechts suist mevrouw Vogel de hoek om – zij is snel, want ze zit op bejaarden yoga. Eigenlijk niet eerlijk dat de ene senior er eerder kan zijn dan de andere – we missen een nationale pendeldienst die alle senioren gelijktijdig uitrolt bij de ingang van de supermarkt om 7 uur des ochtends. Het kan glad zijn, er kunnen bananenschillen op de stoep liggen – gelukkig zijn er geen hangjongeren op straat – die liggen hun lachgasroes uit te slapen, maar er kunnen bijvoorbeeld wel wegopbr… dat bedoel ik nou, de sjaal van meneer Verdam is tussen de spaken geraakt van zijn rolstoelwiel en nu kantelt hij met rolstoel en al in de zandkuil van de wegopbreking. Gelukkig is meneer Verdam flexibel door alle wisseldiensten van de thuiszorg, en hij is slim: de IC mag niet overbelast worden. Hij klautert uit de put en komt slechts met lichte schade aan in de supermarkt, halverwege het ouderenuurtje. Helaas treft hij geen wc papier aan. Leeg schap. Ook de Vitamine D is op. ‘Tja’, zegt de supermarktmanager als hij verhaal gaat halen, ‘rollen en pilletjes vlogen gister de schappen uit. Maar na negenen vullen we ze weer aan.’

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *