Spaans Sayaguesa rund verbannen door Ede

Leven en laten leven. Dat is een motto waar ik over het algemeen vóór ben. En dan op zo natuurlijk mogelijke manier. Dus is het positief nieuws dat gemeente Ede de natuur in Planken Wambuis niet langer laat begrazen door Sayaguesa-runderen en New Forest-pony’s. Deze ingevoerde soorten grazers zijn niet meer gewenst, want edelherten en reeën kunnen de begrazing alleen aan. Ede wil hierdoor inheemse plantensoorten als boswilg en lijsterbes betere kansen geven.

Afgelopen herfst stond ik tijdens een fietstocht door Planken Wambuis ineens oog in oog met zo’n Sayaguesa rund. Het behoort tot een zeldzaam Spaans ras, en inderdaad heeft het grote zwarte gevaarte wel iets weg van de stier van het beruchte mediterrane stierengevecht. Of het een koe is of een stier kan ik zo snel niet zien. Maar dat boeit me ook niet zo, want ik wil maar één ding: weg. Ik was van mijn fiets afgestapt om naar een goudhaantje te kijken dat ik in een spar had gehoord. Daarna maakte ik een foto van een heksenkring van boleten tussen het afgevallen blad. En dan zie ik haar. Of hem. Rustig herkauwend kijkt het rund me schaapachtig aan.

Ook Natuurmonumenten laat haar aangrenzend gedeelte van Planken Wambuis begrazen door dezelfde soorten runderen en pony’s. En dat blijven ze doen omdat hun gebied meer open is met gras en hei. Daar kunnen de herten en reeën het niet alleen af, zo is het idee. Daarom is vorige week een hek geplaatst tussen de terreinen van gemeente Ede en Natuurmonumenten. Herten en reeën kunnen hierover heen springen, voor mensen zijn op sommige plekken doorgangen gemaakt. Hoe het dan met zwijnen moet, vertelt het bericht niet. Jammer dat er wéér een hek nodig was voor goed natuurbeheer. 

Mijn confrontatie met het grote rund wil ik niet op de spits drijven. Geruime tijd voor deze ervaring, zijn mijn vrouw en ik eens minutenlang – voor mijn gevoel urenlang – gegijzeld door een Heckrund.  Het dier met vervaarlijk lange horens blokkeerde een overstaphekje tijdens een wandeling door Limburg. Behalve op hekken heb ik het dus ook niet zo op Heckrunderen. Maar dit Sayaguesa rund mag er ook wezen. Ik verwacht elk moment een diep gebrul te horen of het geschraap van een hoef over het bospad. Net doen of ik kalm ben, denk ik, niet kijken en rustig opstappen.

Hopelijk zal ook Natuurmonumenten spoedig inzien dat ons eigen roodwild de begrazing alleen af kan. Dan helpt wel als dat roodwild niet meer bejaagd wordt door mensen. Dat is door de komst van de wolf niet meer nodig, lijkt me. Maar laat ook alsjeblieft de Edese runderen leven, vervoer ze naar het terrein van Natuurmonumenten of naar andere gebieden waar ze van nut zijn. Zet ze desnoods in een rustwei, maar beloon ze voor het nuttig begrazen niet met de slacht. Wat hekken betreft is er eigenlijk maar één soort hek waar echt behoefte aan is. Langs de N224 is op veel plekken geen afdoende afrastering waardoor wild zomaar kan oversteken. Dit is gevaarlijk voor weggebruikers, maar kost ook nodeloos levens van wilde dieren. Daarom een afrastering graag. En daar horen extra faunaverbindingen bij tussen noord en zuid. Onder de N224 door voor dassen en klein wild, en over de weg heen een ecoduct voor groot wild. Zoals ik veilig ben ontsnapt aan de grote grazers die ik onwillekeurig ontmoette, zo hebben de dieren ook het recht te ontsnappen aan de mensen. Leven en laten leven.

Bron: https://www.edestad.nl/lokaal/natuur-en-milieu/790313/nieuw-raster-tussen-terreinen-gemeente-ede-en-natuurmonumenten

Foto: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Sayaguesa_Lippeaue5.jpg

2 thoughts on “Spaans Sayaguesa rund verbannen door Ede

  1. Het verbannen van de Sayaguesa’s is geen goed nieuws voor Noord-Ginkel. En ondanks dat er bij ecologen verschil is van mening over de functionaliteit van natuurlijke begrazing houd ik staande dat in voedselarme schrale bossen begrazing door runderen een grote plus vertegenwoordigd. Zeker dient wel rekening te worden gehouden met de draagkracht van het terrein. Maar natuurlijke begrazing door deze runderen verrijkt de bodem. De mest is een bron van leven voor schimmels, wormen, slakken en met name voor insecten, die tegenwoordig in zwaar weer verkeren. Maar ook de dieren die daar weer van leven (zoals dassen en vogels) profiteren hiervan, het hele jaar door zelfs. Bovendien zorgt mest die door kleine dieren verder verteerd wordt, voor een gezond bodemleven, een goede bodemstructuur en betere beschikbaarheid van voedingsstoffen voor planten. Dus uiteindelijk heeft ook het edelhert en het ree daar wat aan. Grote grazers hebben veel voedsel nodig, maar kunnen met schralere vegetatie overweg dan kleinere dieren, zoals herten. Runderen vreten het ruwe lange gras kort en vreten gesloten dorre ruigten open, waardoor groene hergroei optreedt en de korte grasmat is weer uitstekend voor herten en konijnen.
    En wat angst voor deze imposante dieren betreft: de Sayaguesa is van nature niet agressief, maar je moet natuurlijk wel voorzichtig zijn. Oplettend zijn in het bos en voldoende afstand houden of een omweg maken is toch niet erg? En misschien een beetje angst om ze tegen te komen maakt een wandeling toch ook wel spannend!
    Tot slot: het draadraster tussen Noord-Ginkel en het Planken Wambuisis is een onding. Volgens mij staat het ook nog onder stroom!

  2. Ik een had er graag een foto bijgezet om te bekrachtigen: Sayaguesa’s zijn vreedzame reuzen en sommige zelfs aanhankelijk. We hebben een wei met twee dieren. In het begin had ik ook schrik, maar nu zit ik er constant bij om ze te knuffelen. Ze zijn zelfs voorzichtig met hun hoorns als ze hun kop draaien. En inderdaad, grotre grazers zijn in een uitgestrekt natuurgebied naar mijn mening niet vervangbaar door blad-en alleseters, zoals herten en zwijnen.

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *