Besmuikt

Een compliment krijgen terwijl iemand anders eigenlijk het werk deed. Ken je dat gevoel? Of een medaille krijgen voor de avondvierdaagse terwijl je twee avonden hebt gemist. Een like krijgen op Facebook voor een foto die je niet zelf hebt gemaakt maar eigenlijk van iemand anders had gejat.

Je voelt je dan een beetje…besmuikt. Mooi woord. Je zou denken dat besmuikt van het werkwoord besmuiken komt maar dat bestaat dan weer niet. Besmuikt staat meestal voor het woord lachen. En dat lachje zag je terug op de raadsvergadering waarbij de raadsleden elkaar een loonsverhoging gaven. Een besmuikt lachje zo hier en daar. Ik snapte dat niet. Als ik er 8% loonverhoging bij zou krijgen dan zou ik me direct uitkleden en champagne zuipend door de gangen dansen maar ik zag alleen besmuikte gezichtjes.

Waarom dan toch?

Vier dagen na die raadsvergadering werd het me duidelijk. He meerjarenperspectief kwam er aan en Ede weet het te presteren om de aankomende drie jaar een negatieve begroting te laten zien. Ja, dan voel je je knap lullig als je jezelf net een loonsverhoging hebt gegeven. Dan voel je je besmuikt!

Besmuikt omdat je vol overgave voor het gapende gat World Food Center hebt gestemd. Besmuikt omdat je wel voor het bestuurdersspeeltje Impulsfonds hebt gestemd waar miljoenen naar toe gingen waarvan niemand nog weet wat er mee is gebeurd. Of besmuikt omdat je steeds maar roept dat de rest van Ede vrijwilliger moet worden terwijl jij voor je ‘roeping’ dik wordt betaald. Besmuikt omdat je deel uitmaakt van het hoogste orgaan van de gemeente en je het met z’n allen niet voor elkaar krijgt om een sluitende begroting te presenteren. Gelukkig is de redding nabij: de wethouder van financiën. Hij kondigde deze week bezuinigingen af.

Dan verwacht je bezuinigingen op de inhuur van zo’n 13,5 miljoen in 2018. Een paar jaar geleden waren er zelfs 2 inhuurkrachten die per persoon 3 ton kosten. Of je verwacht bezuinigingen op Sportservice, goed voor zo’n 5 miljoen. Of bij Cultura, dat kost ook 6 miljoen per jaar. Misschien besparen op de interne organisatie?

Nee, we zoeken het in peanutsbezuinigingen. Vroeger heette dat de kaasschaafmethode maar het principe blijft hetzelfde. Als voorbeeld wordt genoemd het gemeentehuis één avond per week op slot doen en ik voorzie de motie van de gemeenteraad om die avond maar op donderdag te prikken. Een ander voorbeeld is schoffelen: ‘Er zijn plekken waar nooit mensen komen’, zegt de wethouder. ‘Moeten we daar schoffelen?’

Dat klopt. Laatst liep ik op het Wekeromse Zand. Ergens in de verte doemde een gedaante op. Ik dacht in eerste instantie aan de Man met de Zeis en willoos liep ik op hem af. Maar het bleek een ambtenaar. Ik vroeg: “Wat doet u hier?”, wat geen slimme vraag was want hij had een schoffel in de hand. “Ik ben aan het schoffelen” antwoordde de man. Ik had dat inmiddels wel in de gaten. Het leek me inderdaad wat zinloos, het schoffelen van het Wekeromse Zand. Ik dacht: ik gooi er nog een vraag tegenaan om het gesprek gaande te houden. “Heeft het wel zin, dat schoffelen, hier komt toch verder niemand?”. Hij antwoordde: “Ik kom er toch? Om te schoffelen!”

Hij schoffelde besmuikt verder.

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *