WEDSTRIJD ITALIE – NEDERLAND

Ieder jaar wonen mijn vrouw en ik een paar maanden in ons Italiaanse huis. In het zuiden, de provincie Puglia.

Af en toe maak je dan een vergelijking tussen Nederland en Italie, zoals hieronder.

Ook in Italie heb je een soort burgerservicenummer, de code fiscale. Dus we togen daar 15 jaar geleden naar een smoezelig gemeentelijk kantoor om 2 plastic kaarten aan te vragen. Er was geen balie, gewoon zoiets aanvragen tussen een paar slordige bureaus. Ons werd verteld  dat na 3 maanden de twee kaarten gestuurd zouden worden naar ons adres in Ede in Nederland. Precies, maar dan ook werkelijk exact na 3 maanden ontvingen wij de 2 cards. Hoezo, Italië een administratief slordig en traag land?

Dan de slimme meter. In Nederland wordt de slimme meter ongeveer vanaf 2015 bij iedere woning geïnstalleerd. Ons Italiaans huis had al in 2009 zo’n meter. Keurig ontvangen we nog steeds iedere maand, per e-mail, de meterstanden, ook dag- en nachtstroom en de factuur natuurlijk.

Een paar jaar geleden werd ons huis aldaar geheel leeggeroofd. Werkelijk alles weg, ook de gehele elektrische installatie.  Mijn vrouw belde (we waren net aangekomen) op vrijdagavond de gemeentelijke politie. Zij spreekt vloeiend Italiaans, dat is best handig; ik kan alleen tellen in die taal, maar dat terzijde. De politie was er binnen een kwartier. We moesten op zaterdagochtend maar even op het bureau langskomen voor de aangifte. We hadden dus geen stroom, kortom eigenlijk paniek. Ook dat werd perfect opgelost. Dezelfde vrijdagavond kwam  het Italiaanse staatsbedrijf Enel de schade opnemen ( alle koperen bedrading was gestolen)  en op zaterdagochtend om 07:00 uur  werd de nieuwe stroomvoorziening aangelegd. Op zondagochtend repareerde een plaatselijke elektricien verder alles, hoezo Italië een slordig land.

Dan het afval. Na aankomst gaan we altijd dezelfde dag naar de plaatselijke afvalcombinatie en melden we (althans mijn vrouw doet dat in het Italiaans) dat we er weer zijn. Het resultaat is altijd weer verbluffend. Iedere werkdag, precies ’s middags om 1 uur, komt een vuilniswagen langs. Twee keer per week biologisch afval, 1 keer per week glas, 1 keer per week plastic, 1 keer per week restafval en 1 keer per twee weken  papier!! Onze kosten daarvoor bedragen jaarlijks 80 euro!! Zou het college van burgemeester en wethouders van Ede een keer een werkbezoek kunnen brengen aan die Italiaanse afvalcombinatie?

Wifi, ook zoiets. In Nederlands sluit je een contract voor minimaal een jaar. In Italie is dat allemaal heel simpel. Je betaalt alleen als  je er bent.

Tot zover staat Italië ver voor ten opzichte van Nederland. Maar er is ook een nadeel. Het is 2100 autokilometers van Ede naar ons huis in San Vito dei Normanni. Daar staat tegenover dat het vliegveld van Brindisi 25 kilomer van ons huis ligt en dan is het rechtstreeks 2 uur vliegen terug naar Nederland.

Maar, geachte lezer, even iets anders. in het dagblad De Gelderlander verscheen op 25 juli jl. een verbluffende column van de journalist Jesse Reith over het World Food Center in Ede. De column met de titel  “Lege stoelen”  kun je nog lezen op de website van De Gelderlander: geniet!!

Maar wij blijven nog even hier, het is nu ’s ochtends om 8 uur slechts 34 graden in de schaduw!!

 

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *