Je denkt dat alles in het leven maar gewoon door gaat maar dat is natuurlijk niet zo. Soms komen alle schijnbare vanzelfsprekendheden plotseling op losse schroeven te staan.
Het was een late vrijdagavond en mijn vrouw was plotseling heel erg beroerd. Zo beroerd dat ik dacht, ik bel de huisartsenpost. Meestal krijg je dan iemand die je met veel vragen probeert te overtuigen vooral niet naar de huisartsenpost te komen. Maar nadat ik de verschijnselen bij mijn vrouw beschreven had, zei de verpleegkundige: ‘U moet direct naar het ziekenhuis komen.’ Vindt u dat niet wat overdreven,’ sputterde ik nog, maar nee, ze was onverbiddelijk.
Wachten bij de huisartsenpost is een bekend tijdverdrijf en dat deden wij braaf zonder de ruiten in te gooien en verpleegkundigen over de balie te trekken. De arts die ons verhaal uiteindelijk aanhoorde, belde gelijk een specialist. Die lag blijkbaar in bed en was moeilijk tot een komst naar het ziekenhuis te overreden. Dat veranderde toen de arts hem zei dat hij niet gelijk over een tumor wilde beginnen. Prettig. Voor zover ik al niet ongerust was, was ik dat nu wel.
De behandeling ’s nachts verlichtte de ergste verschijnselen, maar een nachtje blijven voor nader onderzoek was onvermijdelijk. Ik liet mijn vrouw in het ziekenhuis achter en probeerde thuis de kinderen luchtig gerust te stellen. In mijn hoofd wisselden ondertussen de meest rampzalige scenario’s elkaar af.
De volgende ochtend, zaterdag, in het ziekenhuis bevestigde het gedrag van een nieuwe behandelend specialist mijn ergste vermoedens. Hij wilde zo snel mogelijk een uitgebreid onderzoek afspreken. Dat hij dat zei omdat wij de week erop een vakantie gepland hadden was een leuke poging mij gerust te stellen. Maar dat hielp natuurlijk niet, want ik wist beter. Alsof ik die veel betekende blik in zijn ogen niet gezien had. Dat hij mij zijn privé mobiele telefoonnummer gaf, was al helemaal een veeg teken. Dat deed hij natuurlijk alleen bij hele ernstige gevallen. Het was zogenaamd bedoeld om hem op de dag van het onderzoek te kunnen bellen zodat hij kon zeggen op welke afdeling we moesten zijn. Hij zou ons dan ook komen halen. Voor mij was het helemaal duidelijk. Hij wilde de afdeling nog niet zeggen om ons niet te vroeg te alarmeren. En ons ophalen? Duidelijk ook iets voor hele ernstige gevallen.
Wachtend op het voor mij eigenlijk al bekende oordeel werden het een paar lastige dagen tot de dag van het onderzoek. Ik belde ’s ochtends de specialist. We moesten ons melden op afdeling 1D. In het ziekenhuis aangekomen volgde ik de aanwijzingen naar de betreffende afdeling en stapten we in de lift. Ik drukte op het knopje van de eerste verdieping. Naast het knopje stond het woord Oncologie. Ik was geschrokken, maar niet verbaasd. Ik had niets anders verwacht.
Verdoofd stapte ik uit de lift. We werden opgevangen door een aardige, zorgzame mevrouw die ons koffie aanbood. We namen plaats tussen de reeds aanwezige andere patiënten. Hoewel ik nog tussen hoop en vrees verkeerde, voelde ik al direct een soort van lotgenoten band.
De specialist kwam maar niet opdagen. De receptioniste vond het vreemd en vroeg waar we dan precies moesten zijn. Ik zei afdeling 1D en nu met de kleur die de specialist genoemd had, 1D paars. ‘Maar dit is afdeling 1D blauw,’ zei de receptioniste. Moet u niet op afdeling 1B paars zijn? Verbijsterd keek ik haar aan. Ik had me wel verbaasd over de blauwe kleur bij 1D, maar in een of andere gedachtenkronkel had ik bedacht dat de specialist waarschijnlijk kleurenblind was en paars en blauw door elkaar gehaald had. Dat ik misschien de B voor een D aangehoord had was niet bij me opgekomen.
Met een dubbel gevoel van opluchting , schuldgevoel en mededogen met de achterblijvers verlieten we afdeling 1D blauw. Bij 1B paars stond de specialist ons al op te wachten. Het onderzoek duurde een kwartiertje. ‘Niets aan de hand,’ zei de specialist. Ik wens u een hele fijne vakantie.
Een fijne vakantie. Een makkelijk uitgesproken wens, maar niet vanzelfsprekend, zoals alles in het leven.