Ergens heel ver terug in de tijd. Tijdens een ouderavond van klas 5, voor de jongeren onder ons… dat was dus groep 7, vertelde meester Jeeninga mijn moeder dat ik een opvallende grote belangstelling had voor politiek. Mijn klasgenoten konden amper bedenken wie de minister-president was, maar ik bleek alle landelijke partijen en de namen die daar bij hoorden te kennen. Ik had blijkbaar al vroegtijdig kennis van wat de verschillende politieke stromingen en ideologieën inhielden.
Die politieke interesse is tot nu toe gebleven. Tegenwoordig wel sterk gericht op het lokale gebeuren en landelijk op een iets lager pitje, maar nog wel steeds intenser dan wat ik zo bij anderen in mijn nabije omgeving bespeur. Ik vermoed dat ik op de schaal der verslaving wel het predicaat ‘junkie’ zou kunnen ontvangen. De laatste tijd volgde ik dan ook het hele gebeuren rond de toeslagenaffaire. Een absoluut politiek dieptepunt in ons land waarvan we intussen de uiterst kwalijke gevolgen kennen.
Enkele (ex) bewindslieden in dit en in het vorige kabinet moeten verantwoordelijk worden gehouden voor dit ziekelijke beleid met desastreuze gevolgen voor een grote groep Medelanders. Lodewijk Asscher was dan nog de fatsoenlijkste van het stel door excuses aan te bieden en af te zien van het lijsttrekkerschap voor de PvdA. Maar de rest bleef in eerste instantie zitten waar ze zaten. Heel onsmakelijk allemaal en voor het aanzien van de politiek een regelrechte aanfluiting natuurlijk.
Intussen is kabinet Rutte III historie. Was te verwachten maar is op zich zelf ook een compleet ziekmakend gebeuren. In plaats van diep door het stof te gaan en de veroorzaakte geestelijke/financiële schade te herstellen is nu gekozen voor de gemakkelijkste weg. Demissionair premier Rutte zag tot nu toe in de peilingen dat zijn VVD torenhoog tevoorschijn komt. Ik zie helaas het merkwaardige fenomeen dat de doorlopende reeks van integriteitsschandalen niets aan zijn populariteit af lijkt te doen.
Rond dit alles dwaalden mijn gedachten ook automatisch af naar de Edese politiek. In 2020 moesten hier twee wethouders gedwongen aftreden. Bij de één op aandringen van z’n eigen fractie en bij de ander omdat er ‘aandacht was gevraagd voor de positie van haar partner’ die werknemer bij de gemeente is. De aard van dit politieke vergrijp was natuurlijk maar het in beweging brengen van een brandluchtje vergeleken met het Haagse de boel willens en wetens injecteren met zwaar giftige damp.
En daar wordt je doodziek van. Wat mij betreft zien we straks na 17 maart a.s. niemand van de schuldigen terug. In de aanloop er naar toe niet als lijsttrekker ook daarna niet als kamerlid of bewindsman. Als politieke junk kan ik aardig hebben maar een fatale overdosis ligt zo wel op de loer natuurlijk. Wellicht is het beter voor mijn welzijn dat ik mij voortaan alleen maar op gemeente Ede richt. Hier gebeurt ook wel eens wat maar dat levert hooguit wat misselijkheid op waarna de politieke eetlust vaak gauw terug is.
Jouw woorden, Willem, zijn mij uit het hart gegrepen!