Uiteindelijk bleek met geweld naar binnen stormen niet nodig te zijn. De bode bleek namelijk een trouw lezer te zijn. Toen hij de grote schare via de Bergstraat zag aankomen wist hij wel hoe laat het was. De bastiondeur werd alvast door hem wijd opengezet. De enige handhaver die net langs liep, op weg naar de koffieautomaat, werd dan ook pardoes onder de voet gelopen. De schreeuwende meute verdeelde zich. De ene helft nam de trap en de andere moest even geduldig wachten totdat de liftdeur openging. Maar het einddoel was geheel identiek… de raadszaal van gemeente Ede!
De gemeenteraadsverkiezing was net geweest en het was al bij voorbaat heel duidelijk. Het zittende clubje had al ver van tevoren besloten met elkaar door te gaan. Bij de één een zeteltje meer en bij de ander eentje minder maar met z’n allen genoeg om een riante meerderheid in de raad te behouden. Weer vier jaar pappen en nathouden. Veel roepen maar uiteindelijk weinig en de verkeerde zaken aanpakken. Hoog tijd voor een heuse plaatselijke coup. Het was echter niet de oppositie maar de explosief groeiende achterban van EdeDorp die op een lokale staatsgreep uit was.
De charismatische voorman Douwe had op de sociale media al geruime tijd totale revolutie gepredikt. De columnisten hadden onophoudend en vol passie aan de dag gelegd wat er in gemeente Ede zou moeten veranderen. Maar dat bleek slechts paarlen voor de (Ginkelse) zwijnen werpen te zijn. Het college ging onverstoorbaar door niet gehinderd door de sterke tegengeluiden van de oppositie en Ededorp. Nu was de tijd rijp. Een aantal essentiële columns waren gebundeld en uitgegeven als de EdeDorpsBode, ook wel eens heel spottend ‘Das Capitool’ genoemd.
Nu was de woedende meute op weg naar de raadszaal waar de formatie van het nieuw te vormen college zou starten. Maar iedereen wist… het zou slechts een formaliteit voor de bühne zijn. De kaarten waren al bij voorbaat geschud. Er was steeds weer die een enorme hiaat in het belijden en praktiseren van het evangelie der transparantie. Dualisme was een begrip geworden uit lang vervlogen politieke tijden. De tijd was nu rijp voor een totaal nieuwe koers. Het keurkorps van columnisten en aanhang waren nu heel dichtbij dat gedroomde punt werkelijk te bereiken.
Ze gingen die wethouders en raadsleden nu wel eens zowel figuurlijk als letterlijk met de zorgvuldig samengestelde dorpsbode om de oren slaan. Bij het betreden van de raadszaal bleek er echter niemand meer aanwezig te zijn. Via een achterafkamertje waren ze over de Trapakkers gevlucht. Intussen gebeurde er van alles binnen. Sommige hadden nu de gelegenheid om zelf eens empirisch vast te stellen hoe dat plakken aan het pluche voelt. Ik zelf nam nu maar eens de kans waar om heel luid ‘Geachte voorzitter!’ in de microfoon bij het spreekgestoelte te roepen.
Mijn collega Mo (uit Ede), heel ‘beroepsmatig’ met een bivakmuts getooid, was intussen op de plek van de burgemeester gaan zitten en vond in een la de ambtsketting en ging na het omhangen langdurig naar de camera zwaaien. De gehele Edese bevolking zat thuis aan de buis om live deze historische ‘Bergstraatrevolte’ te volgen. Menig kameraad hield de buitenwereld via eigen smartphone op de hoogte. Er werden volop selfies genomen en de koffieautomaat in de hal kon maar moeizaam aan de plunderingsbehoefte voldoen. In ieder geval wat WOZ-geld teruggepakt.
Intussen werd de grote roerganger door wethouder Meijer op afstand gesommeerd om de meute op te roepen huiswaarts te keren. Eigenlijk zou de burgemeester dit moeten doen maar ja… die zit zelf dus niet op twitter. Maar onze DDT (Douwe D. Trump) piekerde er niet over. Vanuit het in zijn huis gevestigde politbureau hield hij via de lokale omroep de gang van zaken nauwlettend in de gaten. Daarbij een lekker muziekje op de achtergrond en een stevige borrel binnen handbereik. De euforische stemming in de raadszaal had echter intussen plaats gemaakt voor iets anders.
Nu er helemaal niemand van de lokale politiek aanwezig bleek te zijn en alles intussen betast, beklopt en uitgeprobeerd was, kwam het gevoel van wat doen we eigenlijk hier? Is dit nu de grote ommekeer die we voor ogen hadden? Is dit nu de weg om ons doel te bereiken? Of moet er gewoon worden doorgegaan met het loslaten van kritische noten via laptopjes en vanuit zolderkamertjes op de Edese samenleving? Dit in de hoop bepaalde zaken iets in de goede richting te kunnen sturen? Het antwoord kwam echter niet want ik schrok wakker. Het was tijd om naar m’n werk te gaan.