Het jaar 2020 zit er op. Voor mij als columnist, die het reilen en zeilen in gemeente Ede met argusogen volgt, een goede reden om terug te kijken op het afgelopen jaar. Ik begin maar eens in de fles-is-al-halfleeg-modus en grabbel eens wat zaken uit de grote zwarte Edese pot met voorvallen uit het afgelopen jaar. Bij de vorige jaarwisseling waren er ernstige rellen in Ede waarbij diverse mensen met vuurwerk zijn bekogeld. Uiteindelijk gingen de relschoppers geheel vrijuit omdat de bewijslast niet rond kon worden gekregen.
Er werden weer een fiks aantal wietplantages opgerold. Inherent aan de fabricage van drugs konden er ook weer een groot aantal dumpingen van drugsafval worden genoteerd, net zoals het achterlaten van gewoon afval in het milieu. Het aantal verkeersongevallen was in onze gemeente, vooral in het buitengebied, ook weer eens bedroevend hoog. Verder kwamen we ook nog in het nieuws vanwege een moord in relationele sfeer. In bestuurlijk Ede is het gelukt om twee van de vijf wethouders op te laten stappen.
Onze biomassacentrales rookten weer fijn op gerooide bomen afkomstig van bossen heel ver buiten de ‘Foodvalley’. Over voedsel gesproken… politiek Ede werd nog weer wat verder de ‘World Food Center’ fuik ingetrokken. In datzelfde gebeuren besloten heel onsympathiek de coalitiepartijen tijdens de programmabegroting om de oppositiepartijen zelfs geen kruimels te gunnen en al hun moties bij voorbaat al weg te stemmen. En dan stond natuurlijk corona en de vergaande maatregelen centraal in het afgelopen jaar.
Deze pandemie heeft dan ook in onze gemeente een relatief hoog aantal besmettingen en gevallen van overlijden opgeleverd. Het hakt er allemaal flink in. We hebben een deel van 2020 met beperkingen moeten leven wat voor sommigen financieel en psychisch schade heeft opgeleverd. Een oud collega van mij wilde wel eens heel cynisch verzuchten: “Het leven is een aaneenschakeling van droevige momenten.” Nu zou ik de indruk kunnen wekken dat dit ook geldt voor het leven in gemeente Ede. Maar zo donker is het natuurlijk ook weer niet.
Ik schakel nu dan ook over op de ‘fles-is-zeker-nog-halfvol’ stand. Door de voortschrijdende digitalisering van onze samenleving is beperkte interactie op afstand toch mogelijk. We kunnen thuis gewoon ons blijvend vermaken met internet, televisie, boeken en muziek om maar eens wat te noemen. We kunnen nog steeds een wandeling of een fietstocht maken. We kunnen nog steeds elkaar bellen of de auto/openbaar vervoer gebruiken om anderen te bezoeken. We kunnen gewoon onze dagelijkse boodschappen blijven doen.
En voor de winkels die dicht zijn is er volop de mogelijkheid om iets te bestellen en af te halen dan wel thuis te laten bezorgen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. In gemeente Ede wonen dan ook gewone stervelingen waarbij niets menselijk vreemd is. Kortom, dingen die hier gebeuren zijn dichtbij en ver van ons af ook gemeengoed. Bij het ene aspect wat meer en in andere gevallen wat minder dan elders, maar allemaal inherent aan het mens zijn. En als je het wilt zien dan zijn er volop zaken in Ede te benoemen die gewoon goed zijn.
Maar dat is een kwestie van welke bril je opzet. Mijn intentie als Edese burger, en zeer zeker als columnist, is dan ook om positief kritisch naar een breed scala van zaken te blijven kijken die te maken hebben met het wonen in wellicht de mooie gemeente Ede van ons land. Ik schenk nu dan ook maar eens heel symbolisch een fiks glas vol en proost met u op een gezegend en voorspoedig 2021. Ik hoop ook dit jaar via EdeDorp u nog meermalen te ontmoeten. De fles is warempel nog steeds halfvol zie ik trouwens…