Ik voer een hopeloze strijd tegen de spullenberg. Deze strijd is waarschijnlijk erfelijk bepaald, want ook mijn ouders deden dat. Toen zij in de zestiger jaren een jaren 30 huis betrokken, kregen zij er de inboedel van de vorige bewoonster gratis bij. Mijn ouders moesten dus ineens twee inboedels in 1 huis onderbrengen, naast een druk huishouden met 4 zoons en een kat. Dit gezin breidde zich gestaag uit met nog een zoon, 3 honden, 9 katten, 21 duiven, een parkiet, 3 vissen en 4 schildpadden waarbij ik voor het gemak de talloze pleegkinderen en logees oversla. Omdat ook buren, vrienden, kennissen en familie al snel doorhadden dat je bij ons wel wat extra spullen kon slijten, puilde ons huis al snel uit met goedbedoelde rotzooi van een ander. Mensen kopen spullen. Ze hechten eraan want ze hebben het met zorg uitgezocht, maar ze kopen toch nieuwe. Wat doe je dan met je oude spulletjes? Die geef je aan een ander. Alsjeblieft, veel plezier ermee want het is topspul, hoor. Dat plezier wordt verder niet bij die ander getoetst, zodat spullen bij die mensen belanden die of geen nee kunnen zeggen of niks weg kunnen gooien. Tenslotte zijn de spullen nog goed of is het zonde om ze te dumpen en je weet nooit of ze nog van pas kunnen komen.
Als de overtollige spullenberg weer eens uit de voegen van mijn ouders huis barstte, verzon mijn vader een list. Hij trok met zijn 5 zoons de tuin in en samen hakten we de spullen aan barrels. De buurt gedoogde de zwarte rook die opwalmde van de spullenberg die mijn vader gecontroleerd in de fik had gestoken.
Zodra ik op eigen benen stond en een huishouden voor mezelf mocht beginnen nam ik me voor niet in de val te trappen die de spullenberg zet voor goedzakken zoals ik. Maar al bij de eerste de beste gelegenheid ging ik voor de bijl. Een lief oud buurvrouwtje klopte bij ons aan en bood een zak kleding aan van haar man zaliger. Ze kon het goed niet meer in huis verdragen maar er zaten nog nieuwe spulletjes bij. Zondagse schoenen en prima broeken eerste kwaliteit. ‘Hij had precies jouw maat,’ zei ze, wijzend op mijn taille. Tot mijn eigen verbijstering accepteerde ik de zak en bedankte ik haar zelfs omstandig. De kiem van toegeeflijkheid was gezaaid en vanaf toen stortte de lawine van spullen zich over mijn huis. De omgeving heeft onmiddellijk in de gaten waar zich een weke plek bevindt in het spullenbastion, want het is nu eenmaal zo dat er meer spullen zijn dan de wereld aankan dus is de spullenberg er als de kippen bij om zich door die ene weke plek in de defensie heen te wurmen. Familie, vrienden, buren en kennissen stalden hun overbodige spulletjes tijdelijk bij mij om ze nooit meer te komen ophalen. Schilderijen, boeken, cassettebandjes, fietsen, hobbelpaarden – echt heel goed spul hoor en weggooien is zonde – vonden gretig hun aftrek in de hoekjes en kieren van mijn huis en het aantal vierkante meters leef- en beweegruimte slonk zienderogen. Er moest zelfs een leegstaande varkensstal aan te pas komen om herinneringen aan tantes, zoals een koperen kolenkit en een sierlijk servies, te herbergen.
Op een dag belde een jonge man aan, een ver familielid van de Friese tak. Hij stond op onze stoep tot aan zijn knieën tussen dozen boordevol fotoalbums en dagboeken. ‘Mijn oma is overleden’ zei hij, ‘ze is 99 geworden. Ze heeft een geweldig rijk en boeiend leven gehad. Dit zijn haar herinneringen. Niemand wil ze hebben, dus als u ze ook niet wil hebben rijd ik zo door naar het afvalcentrum.’ Ook nu nam ik de spullen aan want ik kan iemands leven niet laten weggooien.
Die gebeurtenis markeerde de grens. Ha, een zwak mens als ik kan zich wel degelijk verweren! Gezien de overmatige hoeveelheid CO2 in de atmosfeer is verbranden van prullaria in de tuin not done geworden. Maar de retourboeren, spullenhulpen, restore- en kringloopwinkels schieten mij te hulp. Nu ga ik, gehuld in overall, bewapend met plastic tassen en vergezeld door mijn vrouw de zolder of schuur in. We banen ons een weg door de spullenberg en – zij ziet er streng op toe – verlaten niet eerder de ruimte voordat we tenminste 1 tas gevuld hebben. En die brengen we naar de kringloopwinkel. Op onze zolder hebben we al 3 vierkante meter woonruimte heroverd op de schijnbaar onoverwinnelijke spullenberg. De voordeurbel maakte ik onklaar om nieuwe aanvoer van spullen te blokkeren.
Leuk en heel erg herkenbaar 🙂 Succes in de ‘strijd’, je bent goed bezig!
Wat een leuke, grappige en herkenbare column;) De strijd met de spullenberg is voor mij ook maar al te herkenbaar…:) Gekregen spullen, of oude spullen die eigenlijk weg kunnen, maar waar ik emotioneel soms toch moeilijk afstand van kan doen:) Bedankt voor deze komische & treffende column!
Wat een leuke, komische en mooie column over een zeer herkenbaar probleem:)