Het staat er echt. Ik moet het recente nieuwsbericht drie keer lezen voordat ik het kan geloven:
‘1 op 5 jongeren slachtoffer huiselijk geweld’
En het is een zeer betrouwbare bron ook: het CBS (Centraal Bureau voor de Statistiek). Dus moet ik accepteren dat op dit moment van de honderd willekeurige jongeren in ons land er twintig slachtoffer zijn van geweld binnenshuis.
Ik lees door.
‘Een op de vijf jongeren tussen 16 en 24 jaar is tussen maart 2019 en april 2020 slachtoffer geworden van huiselijk geweld. Vooral meisjes en vrouwen hebben ermee te maken, meldt het CBS. In 12 procent van de gevallen ging het om structureel geweld.’ Het CBS meldt ook dat naast fysiek geweld ook bij 10 procent van de jongeren dwingende controle voorkomt. Hierbij domineert een persoon de ander sterk; 5 procent wordt gestalkt. Ook hier zijn mannen meestal dader en vrouwen en meisjes slachtoffer.
Ik sluit mijn ogen en denk na. In elke straat of op iedere flatgalerij in ons land is minstens 1 voordeur waarachter een meisje of jonge vrouw is geslagen of geschopt of ernstig fysiek bedreigd.
Hè? Ik dacht dat Nederland altijd hoog scoort op lijstjes over welzijn. Dat ons land verkeert in de top van gelukkige en beschaafde landen waar mensen tevreden zijn met hun leven. Betekent dit dat die lijstjes niet kloppen? Of… dat het in landen die lager scoren op die lijstjes nog erger is?
Als schrijver probeer ik te doen wat ik moet doen – het grote nieuws vertalen naar de betekenis van alledag voor iedereen.
En als het zo erg is gesteld in Nederland met huiselijk geweld en stalking dan zal het in Ede niet veel beter zijn. In de gemiddelde straat of op iedere flatgalerij in Ede is er een voordeur waarachter de grootste ellende plaatsvindt. 1 op de 20 Edese jonge vrouwen kijkt angstig om als zij over straat fietst om te checken of zij gestalkt wordt. Je gaat toch met andere ogen en oren je dagelijks rondje door Ede maken.
Oké, mijn nadenken is voorbij. Conclusie is dat we er nog lang niet zijn met onze beschaving. Als er zoveel meisjes en vrouwen lijden onder mishandeling, bedreiging en intimidatie dan moeten we als samenleving een extra beschavingssprint trekken.
Hoe kan dat beschavingsoffensief eruit gaan zien? Wat kan de samenleving doen om de plegers van huiselijk geweld en stalking tot vreedzamere gedachten en vooral handelingen te brengen? En hoe kunnen we de (potentiële) slachtoffers beschermen? Wat kan de overheid eraan doen, en hoe kunnen de betrokken instanties zoals jeugdzorg helpen?
Dat te overdenken is nu de uitdaging. Zodra we uitgedacht zijn moeten we als samenleving zo spoedig mogelijk conclusies trekken. En dan met gezwinde spoed de vredesplannen uitvoeren achter die voordeuren waar stil leed is.
Bron: cijfers afkomstig uit een analyse op basis van de Prevalentiemonitor Huiselijk Geweld en Seksueel Geweld van het CBS en het WODC (Wetenschappelijk Onderzoeks- en Documentatiecentrum).