De pianokat

Wie heeft wel eens gehoord van een spinnende stier?

Die bij ons laat dagelijks van zich horen. Elke ochtend als ik terugkom van het voeren van de tuinvogels staat hij bij de schuifdeuren. Hij is Benji onze zwartwitte logeekat die niet naar buiten mag. Vanuit de tuin neem ik verse grassprietjes mee die hij vervolgens spinnend gaat zitten oppeuzelen. Voor een 13-jarige kater is Benji speels. Dus trek ik een uurtje per dag een veter voor hem uit, werp hem een beertje toe, of rol een walnoot over de vloer. Dan ploft-ie languit voor mijn voeten neer en wenst meneer geknuffeld te worden. Minutenlang.

In het verleden spraken Marijke en ik af dat we geen huisdieren zouden nemen. Ziekte of dood van zo’n dierbaar huisdier zou teveel stress opleveren voor onze kinderen. Maar toen we een konijn kregen als verjaardagscadeau was de ban gebroken. Er kwam een tweede konijn (want alleen is maar alleen), een poesje, een tweede poesje, een hondje. Er kwamen kittens en pups. We hechtten ons, lachten om hun speels gedrag, en huilden als er een diertje dood ging of verdween.

En nu, vele jaren later, nu de kinderen allang uit huis zijn, zijn  we altijd bereid om op de dieren van anderen te passen. Vooral katten.

Ooit hadden we een kat die muizen mee naar binnen nam in plaats van buiten op te peuzelen.

We kregen dan ook muizen. ’s Nachts trippelden ze over de plafondplaten. Toen op een ochtend een muis uit de keukenla sprong – mijn dochter een hartverzakking bezorgend – wist ik dat van mij actie werd verlangd. Mijn huisgenoten lieten mij weten dat er anti-muizen beleid moest komen. Maar…geen lijkjes s.v.p. Het idee om zo’n beestje te killen stond ook mij tegen. Stiekem hoopte ik dat de plaag vanzelf zou overgaan. Maar nadat een kanjer van een muis zich dwars door de deksel had geknaagd naar onze pindakaas, besefte ik dat ingrijpen dringend geboden was.

Bij een specialist bleek een muizenklapval te koop. Je spietst een stukje kaas aan een pin, en spant het klepje open. Als de muis toehapt, klapt de val dicht zonder dat het beestje letsel oploopt. Eerst ging ik research doen in mijn nabije omgeving. De muizen moesten na hun vangst worden losgelaten op een geschikte plek. Deze vond ik in een biologische boerderij waar elke dag voer werd gestrooid voor de scharrelkippen. Het mocht onze muizen na hun bevrijdingsdag aan niets ontbreken.

Alles was nu gereed om de val te zetten in de keukenla. Dat deed ik ’s avonds. Toen ik in het prille ochtendlicht ging kijken bleek het tot mijn stomme verbazing gelijk raak. Een lichtbruine muis had eerst alle kaas opgegeten en wachtte nu gelaten op het transport. Voorzichtig deed ik de val met muis en al in de fietstas en reed naar checkpoint liberation. Vlak voordat ik het klepje wilde openzetten bekeek ik het muisje nauwkeurig. Had ik het maar niet gedaan. Onmiskenbaar zag ik tepeltjes aan het buikje hangen. Een zogende muizenmoeder. Hoeveel hongerige babymuisjes wachtten in hun muizenis op hun mama?

Toen ik na mijn ochtendritje zo stil mogelijk in bed gleed naast mijn wederhelft hoopte ik vurig dat zij bleef slapen.

‘En’, hoorde ik haar stem naast mij, ‘ heb je de muis weggebracht?’

‘Dat is één muisje minder’, loog ik.

Te laf om op te biechten dat ik het muisje losliet in onze keukenla.

Benji, onze logeekat maakt me wakker uit m’n beslommeringen. Elke ochtend springt-ie op de piano die standaard open staat. Dan speelt hij een sonatine, ingezet op de lage tonen en klimmend naar boven.

Na alle toetsen te hebben belopen, geeft hij een kopje aan de piano. Dan gaat hij liggen en perst er met zijn achterpootjes nog twee superhoge toontjes uit. Zijn groene half toegeknepen ogen kijken me aan. Hij begint te spinnen en lijkt me te vragen: vond je dat ook niet ontzettend mooi?