De eerste serie van Big Brother. Ik keek. Ik zag hoe er tussen twee van de deelnemers een relatie ontstond en ze bedreven de liefde. Op televisie! De kijkcijfers schoten omhoog. Het werd een televisieformat dat over de hele wereld verkocht werd. Seks sells.
Om niets aan het toeval over te laten stopte de producent, ik weet even niet meer wie dat was, in de tweede serie een kandidaat waarvan iedereen zeker wist dat het weer seks werd. We keken weer massaal. Mensen die daar wat moeite mee hadden vonden we maar preutse puriteinen. Moet kunnen, toch?
Daarna begon Gooise Vrouwen. Met het hele gezin op de bank en in de eerste aflevering liet Martin Morreiro zich oraal bevredigen door zijn vrouw Cheryl, een actrice waarvan me de naam even ontschoten is.
Jaren later keek ik samen met mijn kinderen zaterdagavond naar ‘Ik Hou van Holland’, een zogenaamde familieshow. Ik weet even niet meer wie die producent was. In iedere aflevering zat er wel een vraag waarvan je hoopte dat je kinderen het niet zouden horen. Een vraag in de trant van “Hoe vaak hebben getrouwde stellen gemiddeld seks per week?” Het was het moment dat je maar iets te drinken haalde maar je keek daarna wel verder.
Ik herinner me een programma Waar is de Mol, vast geen familie, waarin de interviewer iets persoonlijks vroeg aan zijn gaste en op haar antwoord reageerde met: “Dat wordt weer neuken vanavond”. Zijn naam is me even ontschoten.
We deden of we het heel normaal vonden allemaal. Televisiepresentatoren die kinderen tijdens optredens zoenden en betastten? Iedereen lachte mee. Andere presentatoren krijgen nog geen volledige zin uit hun strot zonder een dubbelzinnige toespeling te maken. En we lachen maar wat mee.
Giel Beelen die zich tijdens een live radioshow liet pijpen door een prostituee? De dag daarna lachte je er om bij de koffie-automaat op het werk. Nog meer televisieprogramma’s als Temptation Island waarin deelnemers werden aangemoedigd om met elkaar naar bed te gaan? We keken massaal.
Ranzigheid werd een sellingpoint en we keken. Ik zei er ook nooit wat van. Ik geneerde me hooguit ten opzichte van mijn kinderen die waarschijnlijk alle bagger die ze nu zagen al lang op Youtube hadden gezien. Maar ik had er ook geen oordeel over. Alles leek te moeten kunnen.
Nu er vreselijke verhalen rondom The Voice of Holland in de publiciteit komen roepen we allemaal ach en wee. En terecht. Ik roep maar wat mee terwijl ik ook getuige was van de totale verloedering op de treurbuis waar we met z’n allen gretig en dankbaar naar keken.
Ik ben niet heiliger dan de paus. Maar misschien is het toch wel eens goed om een zeker niveau te bewaren in alles wat we in de media delen en niet proberen zoveel mogelijk kijk-, luister- of leescijfers te halen.
Want door kritiekloos te kijken naar dit soort programma’s zijn we met z’n allen een beetje schuldig aan de sfeer waarin een paar vieze mannetjes bij de Voice of Holland denken te mogen doen wat ze steeds op televisie zien.
Voor mij is de norm; ‘kan ik er met goed fatsoen met kinderen en opa en oma naar kijken?’ Verder zie, hoor en lees ik overal ranzigheid, in kranten, op internet en op de radio, zelfs in de politiek. Dus als we the Voice toch aanpakken, laten we dan ook nog eens verder kijken…
Wat mij betreft, fatsoen moet je doen!