Zomaar ineens verdween de oordeelvormende vergadering van de agenda van de gemeenteraad. Marcel van Dalen legde gisteren nog even uit welke bevoegdheid daar aan ten grondslag lag: die is er dus niet maar er wordt vandaag niet gedebatteerd over de WFE maar het ‘puntje’ wordt over het zomerreces heen getild.
Op 1 juni werd de nieuwe businesscase van de stichting WFCE naar het Edese college en de provincie gestuurd. En daarmee werd het openbaar want het was niet geheim. Maar daar werd wat op gevonden. Twee weken lang zat er een embargo op dat stuk om publicatie te voorkomen.
Een embargo. Ik snap dat er een embargo zit op het bericht van het ridderen van Jolmer Winkel in de orde van Oranje-Nassau na het jarenlang volgen en becommentariëren van de Edese politiek. De verrassing zou er wel vanaf zijn als Jolmer op het gemeentehuis wordt uitgenodigd voor het verlengen van zijn rijbewijs als al in de krant heeft gestaan dat hij een lintje krijgt. Dan begrijp ik zo’n embargo.
Maar een belangrijk stuk als de businesscase van de WFE twee weken onder de pet moeten houden, dat klopt niet. Wie beslist er eigenlijk over dat embargo? En op basis van welke bevoegdheid? Was het om er een echte persshow van te maken of had het een andere reden?
Twee weken later ging het stuk dan toch naar de raadsleden en naar de pers. En vandaag zou er over gedebatteerd worden maar dat gaat dus niet door. De hete aardappel wordt doorgeschoven naar de provincie. Die zal er als eerste over mogen beslissen verwacht ik.
Een ‘briljante’ strategische zet.
Als Provinciale Staten het plan afkeuren dan kan de Edese gemeenteraad opgelucht ook tegenstemmen, al is het dan voor de vorm. Dan kunnen Edese partijen achteraf makkelijk zeggen dat ze het toch niet zagen zitten, die WFE. Dat ze eigenlijk altijd al tegen waren. En bovendien een glorieuze aftocht voor het college dat zich kan verschuilen achter de beslissing van de provincie.
Keuren Provinciale Staten het plan wel goed dan wordt de druk op de gemeenteraad om ‘ja’ te zeggen zo hoog dat ook zij zal instemmen, want ‘werkgelegenheid’ (20 fte) en ‘Ede op de kaart zetten’.
Door de provincie de kastanjes uit het vuur te laten halen ontstaat dus een win/win-situatie voor het Edese college. Maar win/win bestaat niet. Het is eigenlijk altijd win/win/verliezers maar die laatste groep wordt meestal niet genoemd.
En verliezers zijn er. Door die stichting drie à vier maanden langer door te laten draaien moet er zo’n ton subsidiegeld extra worden gestort om die werknemers van de stichting WFCE door te betalen. Weer een ton, na al die tonnen van de afgelopen 1½ jaar om die stichting aan de praat te houden.
Nadat er al bijna 10 miljoen werd uitgegeven aan de WFE terwijl er nog niets staat. 10 miljoen subsidiegeld, opgebracht door de belastingbetalers, de verliezers. Op 10 miljoen lijkt die ene ton niet zoveel meer uit te maken maar gaat dat maar eens uitleggen aan dat andere Foodbedrijf in Ede, de Voedselbank. Die ene ton is net zoveel als de Voedselbank voor zeven jaar als subsidie krijgt.
Vreemde prioriteiten.