Diploma-uitreiking

Ik bofte: twee diploma-uitreikingen in één week. Het is wel duidelijk van wie mijn kinderen hun intelligentie hebben, namelijk van mijn vrouw. De eerste uitreiking was aan de HAN. Een hele strakke organisatie, prachtig geklede studenten, vrolijke docenten en mentoren die er hele persoonlijke en plechtige uitreiking van maakten. Ondertussen een hapje en een drankje en veel optimisme. Zo’n dag die je je nog lang zult herinneren na jarenlang zwoegen.

De tweede diploma-uitreiking was bij een Edese school. Ik zal de naam niet noemen want dat zou een rotstreek zijn. Ook hier een hele strakke organisatie, prachtig geklede studenten en een hapje en een drankje. De teammanager nam het woord en ook hier optimisme en vrolijkheid. Daarna kwam de rector aan het woord met een beetje plechtige toespraak, zoals dat hoort. Helemaal goed.

Maar toen kwam hij.

HIJ had een pak aangetrokken dat vanuit de verte deed denken aan een clownspak, gekocht bij een  tweedehandwinkeltje in Oude-Pekela. Van dichtbij bleek het een wit pak met afbeeldingen van bankbiljetten er op. Maar eigenlijk stond er op dat pak: How can I make this about me?

Voor iedere leerling had hij een fragment uit een liedje uitgezocht en het was aan de aanwezige studenten om te raden of dat over hen ging. Best een leuk idee. Na ieder fragment gaf hij aan over welke student het ging en hij lichtte dat dan toe. Dat kan nog steeds leuk zijn.

Maar dat was het niet.

Hij brandde bijna iedere student af in een zogenaamd grappige vorm. Hij liet daarna een stilte vallen, bedoeld als een soort lachpauze wat goed kan werken als er dan ook gelachen werd. Dat deed niemand. Pijnlijk. Niet alleen voor hem.

Bij de eerste paar leerlingen dacht ik nog dat die het misschien verdiend hadden. Dan nog kun je je afvragen of zo’n diploma-uitreiking wel het goede moment is. Dat lijkt me niet. Zo’n uitreiking moet een moment van inspiratie zijn, optimisme, afsluiting en terugkijken op een mooie periode.

Dan moet je je als mentor dus professioneel opstellen, je eigen frustraties opzij zetten en er voor zorgen dat iedereen met een feelgoodgevoel naar huis toe gaat. Deze clown dacht daar anders over en greep het moment aan om zijn tekortkomingen als docent bot te vieren op leerlingen die hoopvol wachten op een mooie afsluiter van jarenlang leren.

De avond ontwikkelde zich als een goedkope versie van The Roast, wat al een heel goedkoop programma is, maar waarbij je in ieder geval nog mensen ziet lachen. Ook mijn kind kwam aan de beurt en hiervoor putte hij uit een gesprek dat ze aan het begin van het jaar hadden, het zogenaamde mentorgesprek waar iedere leerling persoonlijke omstandigheden kan toelichten.

Ik dacht altijd dat dergelijke gesprekken vertrouwelijk waren. Nee hoor, in een zoveelste mislukte poging grappig te zijn citeerde hij uit dat gesprek. Waar iedereen dus bij was. Ook nog eens volledig uit de context gehaald. De laatste les van deze schoolperiode: wantrouw vertrouwen.

Eén ding is wel gelukt: het werd een avond om nooit te vergeten. Wat een klotenStreek!

Foto: File:Graduation-cap-g6c3c0e4d0 1920.jpg – Wikimedia Commons

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *