Van sommige discussies ben je blij dat ze aan Ede voorbijgaan. Geen gedoe bijvoorbeeld over Zwarte Pieten in de Edese gemeenteraad. Gelukkig maar. Andere verschijnselen worden helaas wel opgepikt door ‘enthousiaste’ raadsleden. Zo zaten we ineens met 10 Tiny Houses in de maag. Een onderwerp dat wat mij betreft ook niet hoeft te worden besproken is het probleem (?) van de bermmonumenten.
Ik kende het begrip niet maar als je het noemt weet iedereen waar je het over hebt. De kleine altaren, kruizen en gedenktekens geplaatst langs de weg door mensen die daar een dierbare hebben verloren aan een verkeersongeval. Altijd indrukwekkend, zeker als zo’n ongeluk nog niet zo lang geleden is en de bloemen bij dergelijke monumenten nog vers zijn, net als je eigen herinnering aan dat ongeluk dat je in de krant las. Het is altijd even een stiltemomentje, waarbij je ook nog eens nadenkt over je eigen rijgedrag.
Allemaal goed dus.
Nou is er een organisatie die regels wil stellen aan die bermmonumenten; we leven tenslotte in Nederland dus moet en zal er een regeltje voor bermmonumenten komen. Saillant genoeg is die organisatie de Vereniging Verkeersslachtoffers. Ze maken, misschien wel terecht, het punt dat bermmonumenten afleiden en zo voor meer verkeersslachtoffers kunnen zorgen. En dus heeft de provincie Zeeland als eerste regels afgekondigd. Een monument mag alleen een platte tegel zijn van maximaal 80 bij 80 centimeter en er mogen geen kaarsjes, bloemen of knuffels op geplaatst worden. Zo ontdoe je een monument van alle warmte en gevoel en wordt een verkeersslachtoffer gedegradeerd tot een stoeptegel langs de kant van de weg.
Gisteren reed ik zelf in het donker door Ede. En ineens….afgeleid!! Ik trapte met twee voeten op de rem en kon nog net stoppen. Niet dat er iemand overstak of dat ik tegen een boom aanreed maar ik werd vanuit de bushalte aangestaard door een vrouw. Op mijn leeftijd gebeurt dat niet meer iedere dag dus ik besloot te stoppen. En snel.
Ze keek nogal boos en in eerste instantie dacht ik dat ze chagrijnig was omdat ze het koud had. Ze droeg alleen een bikini en met vier graden is dat geen pretje. Erg flauw: het was een poster in een bushokje met reclame voor Temptation Island, een televisieshow die ik nooit mag kijken en ik snap nu waarom. Een nogal schaars geklede dame, langs de kant van de weg en ik ben afgeleid. Niets menselijks is mij vreemd.
Nou word je niet bij iedere poster met je neus tussen de prammen gedrukt: vanochtend probeerde ik van de Jan Steenstraat de Frans Halslaan op te draaien. Daar is een bushokje zo subtiel geplaatst dat je het verkeer van de voorrangsweg niet kunt zien omdat daar weer zo’n poster hangt en ook hier vlogen de lichaamsdelen mij om de oren. Dit keer ging het over een rottige ziekte.
Je wordt constant afgeleid door allerlei reclames langs de weg die maar één doel hebben en dat is aandacht. En aandacht is afleiding. Binnenkort wordt het nog gekker. Dan staat er op het drukste kruispunt van Ede een megabord met daarop allemaal glimlachende politici die mij vragen op hun partij te stemmen. En echt: ik kan mijn ogen er niet vanaf houden!
Een overheid die bermmonumenten verbiedt om vervolgens geld te verdienen door schreeuwende reclameborden toe te staan en nog erger: reclame voor hun eigen politieke partij op kosten van de belastingbetaler op drukke verkeerspunten plaatst. Ja, dat kan dan weer wel in Nederland.
De discussie over bermmonumenten heeft Ede nog niet bereikt. Ik waarschuw alvast: eerst al die rotreclame langs het wegennet weghalen voordat je überhaupt aan zo’n discussie begint.
Over een eventuele uitzondering voor reclames van Temptation Island denk ik nog even na.