Niets zo uitgekauwd als het onderwerp hondenpoep. Onvermijdelijk, net als de hondenpoep zelf eigenlijk. Kan dat niet positiever? Eigenlijk niet, maar laten we het proberen.
Ik groeide op in de Indische buurt in Amsterdam. Hondenpoep was daar echt een ding. Voetballen op straat? Altijd een uitdaging. Met je schoenen langs de stoeprand, of vegend in een plas om na een misstap toch maar vooral zonder poep aan je schoenen thuis te komen.
Maar ja elk nadeel heeft zijn voordeel. Hoe dan? Nou zo: een vriendje werd achter na gezeten door een ‘grote jongen’ en riep mijn hulp in. Een ‘grote jongen’, in de beleving van kleine jongens een angstaanjagend begrip. Wat kon ik doen? Een fysiek gevecht was kansloos en zeer waarschijnlijk erg pijnlijk.
Het was een ingeving. Op straat lag een ijsstokje. En daarnaast, tot mijn geluk, een rechte hondendrol. Een harde korst, maar nog zacht van binnen zo bleek toen ik de drol aan het ijsstokje prikte. Als een David slingerde ik de drol in de richting van ‘grote jongen’ Goliath. Precies op de linkerslaap van de ‘grote jongen’ spatte de drol uiteen. De tijd stond even stil. Verbijsterd keken het vriendje en ik naar het hoofd vol poep van deze Goliath, die, even verbijsterd, aan zijn hoofd voelde. Het vriendje was vergeten, die opzet was geslaagd. Maar deze Goliath ging niet zoals in het Bijbelverhaal tegen de vlakte. Sterker nog, hij begon te rennen, in mijn richting, heel hard. Kent u het begrip ‘rennen voor je leven’? Ik kan het u uitleggen.
Verder geen voordelen van hondenpoep te melden. Erger, ik kreeg, onterecht natuurlijk, een hekel aan honden. Zeker nadat ik bij een vriendin op bezoek ging om haar nieuwe, net die dag gelegde, spierwitte hoogpolige tapijt te bewonderen.
Het was donker op straat. Mijn schoenen hadden veel profiel. Het was heel groot, dik en vers en toch had ik het niet gezien, noch geroken. Maar goed, wie neemt er dan ook een wit tapijt.
Nu woon ik in Otterlo. Hondenpoep is hier echt een ding. Vooral aan de rand van het dorp aan het begin van het bos. Hier doet menige hond enthousiast zijn behoefte voor de echte boswandeling met het baasje begint. Het schijnt echter dat niet elk baasje de warme productie van zijn hond met een plastic zakje oppakt. Het ontbreken van een vuilnisbak speelt daar waarschijnlijk een rol bij. Want geef toe : wat is er lulliger dan met een plastic zakje met een hondendrol erin rond te wandelen?
Een vuilnisbak aan het begin van het bos leek de oplossing. De gemeente Ede wilde die wel plaatsen, maar niet legen. Eigen verantwoordelijkheid hé en de opbrengsten van de hondenbelasting zijn daar blijkbaar niet voor bedoeld. En dus bood mijn vrouw, de schat, aan dat wij die bak dan wel wilden legen. Fijn voor de omwonenden aan de rand van het bos, fijn voor de hondenliefhebbers en fijn voor de natuur, want ook hondendrollen leiden tot verzuring.
De vuilnisbak is opvallend blauw en niet te missen. Vanmiddag is hij voor het eerst geleegd. Een hele vuilniszak vol met, zeg maar, voor de natuur geredde drollen. ‘Wat kan je daar wel allemaal niet mee doen?’, dacht ik toen ik die vuilniszak zag. Nou ja, eerst maar eens een ijsje eten.
Leuk geschreven!