Onze eerste ontmoeting dateert van eind 2012. Omroep Ede en de Edese Post hadden de verkiezing ‘politicus van het jaar’ en een heus debat georganiseerd. De politici zelf verkozen Jos van Heuveln (CU) en de lezers van de ‘NRC van de valleistreek’ vonden Ruben van Druiten (Burgerbelangen) de beste. Tijdens dit gebeuren schudde ik voor het eerst de hand van de man waarvan wel eens wordt gezegd dat hij als allochtoon meer geïntegreerd is in onze samenleving dan menig autochtoon.
Ik kende hem daarvoor alleen van twitter. Van dat medium is hij een fanatiek gebruiker. Op een keer was daar een bericht dat één of andere vogelbeschermingclub bezwaar had gemaakt tegen een openluchtkerkdienst waarbij de psalmen en gezangen een naburige kolonie met broedende vogels zou hebben verstoord. Ik grapte door te vragen of die club wellicht onderdeel was van de plaatselijke D66? En ja hoor, ik had flink beet. ‘Onze man uit Teheran’ hapte gretig toe.
Het zoeken van de nuance en het aan de dag leggen van fijngevoeligheid was vaak niet z’n sterkste punt. In discussies reageert hij vaak door de visie van de ander kort en krachtig te kwalificeren als onzin. Vermakelijk waren dan ook de momenten dat P.G. van den Berg (GroenLinks/Progressief Ede) op twitter hem opriep om ‘even buiten te gaan spelen’ als het spreekwoordelijke ‘van dik hout zaagt men planken’ weer eens werkelijkheid was geworden.
In de periode 2010-2014 was hij fractieleider van de Edese D66 in de oppositie. Vaak stond hij pal vooraan om het beleid van het college aan de kaak te stellen. In de vier jaar daarna was hij weer fractieleider maar nu zat z’n partij in het college. De oude criticaster was vrijwel onherkenbaar geworden. Nu trad hij ook weer veelvuldig naar voren maar dan meer om het gedachtengoed van het Edese politieke bestuur te verdedigen. Een typisch gevalletje van ‘zoals de wind waait, waait zijn jasje’.
Voor de gemeenteraadsverkiezing van 2018 had hij aangegeven niet terug te zullen keren als raadslid. Achter de schermen was er al iets anders bekokstoofd. Mocht D66 weer in het college komen dan zou hij wethouder worden. Hoewel doorgaans het mannelijk geslacht zich met vuurwerk bezighoudt waren het in dit geval twee meiden uit de D66 fractie die de zaak echter opbliezen. Toen de rook was opgetrokken stond hij daar met zwartgeblakerde, maar vooral lege handen.
Geen wethouder dus, geen raadslid meer. Maar de politieke adrenaline blijft bij hem wel door het lichaam kolken. Daar waar anderen geruisloos van het toneel verdwijnen is het voor hem erg moeilijk om aan de zijlijn te staan. Op twitter gaat hij er nu nog regelmatig vol in en dat soms in de categorie ‘met gestrekt been’. Het afkickproces verloopt voor hem erg stroef. Zijn politieke ‘cold turkey’ is ronduit heftig.
Onze kinderen zeiden wel eens ‘Sinas Salami’ bij het lezen van zijn naam. In het ‘mekka van het food’ dat bestuurlijke Ede graag wil zijn een niet onaardige kwalificatie lijkt mij. Wellicht gaat hij in de toekomst nog eens een belangrijke functie binnen het ‘World Food Center’ gebeuren bekleden. We zullen het zien. Waarschijnlijk zal hij bovenstaande wel gaan betitelen als onzin. Ik wacht het wel af. Ik ga alvast maar eens buitenspelen. Wellicht zie ik Sina daar ook.