Het is min of meer een ongeschreven wet dat een column voor EdeDorp, direct of indirect, met Ede te maken moet hebben. In een recalcitrante bui heb ik besloten dit keer een iets dissidente houding aan te nemen. Dus dit keer geen Ede maar een column over onze vakantiebestemming. Het is hier echt fan-tas-tisch. De plaats Oath waar we nu zijn fungeert als een uitstekende uitvalbasis voor een scala aan geweldige uitjes en ondernemingen.
Qua inwonersaantal is het wel een stad maar veel lokale mensen blijven uiterst volhardend het een dorp noemen. Het ligt aan een belangrijke snelweg. Opvallend was wel dat de naam Oath niet bovenaan prijkte bij het bord met de afslag maar juist het nabij gelegen historisch stadje Carningen met heel veel minder inwoners. Ik heb intussen begrepen dat dit recht zal worden gezet bij de aanleg van een nieuwe ontsluitingsweg, de Park Lane Avenue.
Ook heel opvallend is de naam van het treinstation hier. Je zou denken dat je in Oath moet uitstappen maar dat blijkt dus Oath-Carningen te zijn terwijl die laatste in geen velden of wegen te bekennen is. In het centrum van Oath, dat trouwens helemaal niet centraal ligt, staat een heel oude kerk die de inwoners dan ook zo noemen. Naast deze ‘Old Church’ staat een opvallend kunstwerk. Een grote glimmende bol waaruit een takje uitgroeit.
Even verderop is er een marktplein. Daar raakte ik in een geanimeerd gesprek met iemand die columnist bleek te zijn. “I guess for a local newspaper?” vroeg ik nog maar het wegwerpgebaar dat hij toen maakte sprak boekdelen. De enige ‘Independent local media’ die Oath rijk is was in z’n ogen de website waar hij voor schreef. Bestuurlijk heerst hier volgens hem een sfeer van ‘The sky is the limit’ en dat verdient natuurlijk veel tegengas.
Hij vertelde mij verder dat ze in Oath een ‘World Food Center’ willen realiseren. Een soort van informatief attractiepark dat volgens de lokale bestuurders veel mensen gaat trekken en een impuls voor de werkgelegenheid gaat betekenen. “Just a financial sinkhole sir!” liet hij mij weten. Verder vertelde hij nog het één en ander hoe Oath ooit groot is geworden door de komst van militaire kazernes en een fabriek in kunstvezels ‘The Ekna Factories’.
In de omgeving van Oath is veel afwisseling te bespeuren. Bos, hei, agrarische- en natuurgebieden. Heel veel mooie fietspaden waar we dan ook dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Het is ons zo goed bevallen dat we plan zijn volgend jaar er weer naar toe te gaan. Ik ga mij verder inlezen in de geschiedenis van dit weldadige vakantieoord. Nog een paar columns voor EdeDorp schrijven en dan is de financiering hiervoor ook al weer rond.
Toevallig ben ik vorig jaar in Oath op vakantie geweest! Mooie plaats, veel mooier dan Carningen wat dan weliswaar meer historie heeft.
Ik sprak toen met dezelfde reporter van het lokale sufferdje. Een echte praatjesmaker, met een blauw oog. Ik vroeg, hoe kom je daaraan? Hij vertelde mij dat in de week ervoor er net een stemming in de gemeenteraad was geweest over de komst van een zonneveld in Nowherea. Nou schijnt in Schotland niet vaak de zon, maar een paar lokale duurzaamheidsgoeroe’s die toevallig ook in de raad zaten hadden praatjes dat Oath in 2050 energieneutraal zou moeten zijn, anders vergaat de wereld. Nou zou het aankomen op voor de 2e keer gelijke stemmen. Echter, de burgemeester wist één raadslid met een dubbele pet toch te overtuigen om te gaan stemmen. Anders zou hij niet meer in de toekomst onderdeel uit blijven maken van de deugcarrousel. Toen dat feit aan het licht kwam, wilde één oppositiepartij een schorsing. Tijdens die schorsing is het er stevig aan toe gegaan. Blijkt nou, de raadsleden kwamen daardoor helemaal niet meer terug naar de raadszaal. Na de vechtpartij moest er maar een studie worden gedaan op kosten van de Oathenaren die weer op mogen draaien voor het zoveelste leugenonderzoek wat de legale diefstal van het Heatcompany van Oath moet legitimeren.
De reporter zei, ga eens bij het oude militaire complex kijken wat nu een woonwijk moet worden inclusief bijbehorende food strip. Toen ik er was zag ik veel bomen netjes opgetapeld op een rij. Ze waren net gekapt door een paar ingehuurde ex-gevangenen, die mij vertelde dat de bomen in de fik moeten worden gestoken in de Heatcompany van Oath. Dit terrein moet heel duurzaam worden, zo duurzaam dat alle lokale flora en fauna eerst in een zone langs de rand van het bos moest worden verjaagd. Ik zag een bord van de eerste huizen die hier gebouwd moeten worden. 600.000 pond voor een twee-onder-1 kapper.
Volgende keer het vervolg op dit verhaal.