Onlangs werd ik op Twitter benaderd door een persoon die mij verzocht eens een column voor Ededorp.nl te schrijven.
Nu moet je in deze tijd van nepnieuws op social media altijd heel voorzichtig zijn, want iedereen kan wel van alles beweren en de naam van mijn twitter-account, Wauwel, doet het ergste vrezen. Jarenlang verkondigde ik daar in eerst in 140 en sinds kort in 280 tekens vaak de grootste onzin, en een column met een veelvoud van karakters kon wel eens leiden tot een inval bij Ededorp.nl wegens het verspreiden van ondermijnende, vermoedelijk door Rusland geïnspireerd #fakenews.
Ik woon ook helemaal niet in Ede, maar doe al ruim 25 jaar ontwikkelingshulp – zo zie ik het zelf – in Barneveld, u weet wel, de bruisende parel van de Veluwe.
Als geboren en getogen Haarlemmer leek het me ooit goed om mijn bekrompen stadshorizon wat te verbreden en een aantal vooroordelen die ik over het platteland had, te ontkrachten door een verhuizing naar de Veluwe, en uiteindelijk werd dat Barneveld. Ede viel af, want daar vond ik geen huis dat uitkeek op een weilandje waarop schaapjes graasden.
Ter overbrugging vonden we wel een optrekje aan de Meulunterseweg, waar we tegen een schandalige huurprijs een barre en natte winter doorbrachten in een soort omgebouwd kippenschuurtje. Ik begrijp dat daar tegenwoordig Poolse medeburgers hun spaarzame vrije tijd moeten verpozen.
De verhuizing naar Barneveld bracht wel een cultuurshock teweeg. Mijn vooroordelen over het platteland werden niet ontkracht maar juist bevestigd.
Gelukkig was daar dan Ede, waarvan het centrum nog een klein beetje aan Haarlem deed denken. Een Mediamarkt, tegenwoordig in tegenstelling tot vroeger het bruisend centrum van elke zichzelf respecterende plaats én een mooie oude kerk, die vroeger die functie innam. In Barneveld hebben we ook wel een oude kerk, maar daar is ooit een Jan van Schaffelaar in een vermoedelijk dronken bui van af gevallen, en zoiets geeft mij toch altijd weer een nare associatie als ik daar langs loop.
In Ede is natuurlijk ook een bibliotheek, die niet geheel gevuld is met grote letterboeken waarin de helft van de teksten onleesbaar is gemaakt wegens onwelvoegelijke taal, dus ik ben ook nog een aantal jaren vanuit Barneveld naar Ede gefietst om mij daar geestelijk te laven aan diverse literaire werken.
Nu heeft de bibliotheek mijns inziens zijn langste tijd gehad. We doen alles digitaal, en het fietstochtje met een tas gevuld met boeken is vervallen.
Kom ik dan nooit meer in Ede? Jawel, er woont daar nu een allerliefst kleinkind van mij, en met haar op schoot lees ik weer geregeld grote letterboeken, die niet zijn bekrast, maar hooguit een beetje nat gesabbeld of aangekauwd. Er staat ook geen onwelgevallige taal in.
Dit weekend krijgen we een mooie Pinksterdag. Ik weet al wat ik dan wil doen. Naar Ede, met mijn kleindochter “aan het handje in het parrekie kuieren in de zon, madeliefjes plukken, eendjes voeren, eindeloos”, om met Leen Jongewaard te spreken. Met Ede in de buurt komt het helemaal goed.