Loom en traag lig ik op de grond, ergens op de Veluwe. Onder een eenzame boom midden op een heideveld. Een grasspriet in de mond, een nog schonere boslucht inademend dan normaal, de gedachten vertragen……
Normaal zou ik nu onderweg zijn vanuit mijn werk naar huis of naar het gemeentehuis, echter het is Corona-tijd. Dus iedereen begrijpt dat ik hier nu lig! Vanuit huis werken we nu en het gemeentehuis mijden we nu zoveel mogelijk. Naar mijn werk met de trein is nu al helemaal uit den boze! Dus we zoomen, teamen, skypen en app-en wat af met collega’s, andere raadsleden en familie en vrienden. De werktijden veranderen daarmee, dus kan het zo maar dat ik nu zomaar midden in de natuur lig, gewoon even niet aan het werk… gewoon omdat het kan…..
Normaal zou ik dat niet doen, net zoals ik normaal niet een soort van thuisonderwijs zou geven aan mijn zoon. Vreemd maar ergens ook wel weer leuk. En ja, ineens merk ik dat hij een puber is, had ik anders geen tijd voor om dat op te merken!
Vandaag vragen voor de raadsvergadering ingeleverd. Normaal zou ik die dan tijdens de raadsvergadering voorlezen en dan geeft de wethouder namens het college van B&W antwoord en geef ik nog wat intelligent commentaar of stel vervolgvragen. Nu lever ik gewoon de vragen in, krijg schriftelijk antwoord en dat is het dan. Krijg alleen wat sneller antwoord dan bij gewone raadsvragen; geen discussie, geen politiek wapengekletter. Jammer.
Voor mij persoonlijk valt alles eigenlijk wel mee voor wat betreft de omslag, maar dat geldt niet voor iedereen. Ondernemers zien hun inkomen opdrogen, ouderen zijn bezorgd om hun gezondheid. Mensen die aangewezen zijn op hulp zijn ineens een stuk minder zeker van die hulp. De kwetsbaarheid van de samenleving laat zich lelijk zien.
We hebben er allemaal mee te maken, we reizen minder. Zijn vooral thuis. Scholen, bibliotheek, museum, filmhuis, restaurant… allemaal dicht. En allemaal proberen we er het beste van te maken. Veel ouderen zitten in een soort zelf verkozen isolement en leren nu te videobellen met de kleinkinderen die een paar straten verder op wonen.
Wel zie ik bijzondere initiatieven: men kijkt meer naar elkaar om, helpt elkaar meer. En dat is eigenlijk heel bijzonder want we moeten toch vooral meer afstand houden. In het voorheen niet al te propere Nederland wordt nu als je boodschappen gaat doen het winkelwagentje voor je gereinigd….. Speciaal voor kinderen zet men beren in de vensterbank! Bijzondere tijden. Het is te hopen dat we iets van die positieve zaken behouden, ook als deze crisis ver achter ons ligt.
Ik ben bijna in slaap gevallen onder de boom, maar door het gezoem van de eerste hommel word ik wakker. De Lente begint zeldzaam mooi dit jaar. Eigenlijk zou ik hier nog lang kunnen liggen maar toch voelt het raar aan, het liefst zou ik snel weer terug willen naar normaal. Dus ik sta op en kijk naar een nieuwe wereld om mij heen die ik nog niet kende. Voor hoelang?
Pieter Gerard van den Berg, raadslid GroenLinks