Ik denk wel eens dat je niet alles zou moeten willen weten. Fijne zin, hé?! Ik kan me voorstellen dat je behoorlijk chagrijnig zou worden als je wist hoe alle beslissingen in het gemeentehuis worden genomen. ‘Zalig zijn de onwetenden’ zei een columnist ooit en ik hou me daar maar een beetje aan. Een beetje.
Want ik wilde wel graag weten hoeveel mijn tuinafval opbracht dat door de gemeente wordt doorverkocht aan de biomassamannen die het vervolgens verbranden en de vrijgekomen warmte weer doorverkopen aan Edenaren. Als zodanig een prachtig businessmodel, zeker als je je realiseert dat de energiebelasting die je daar bovenop aan de overheid betaalt door diezelfde overheid aan de biomassamannen als subsidie wordt uitgekeerd. Dat heeft natuurlijk niets met duurzaamheid te maken maar alles met winstmaximalisatie.
Als frequent bezoeker van de gemeentewerf (voor de medewerkers daar: ik ben degene die altijd zijn pasje is vergeten) draag ik veel bij aan die winstmaximalisatie. Zeker afgelopen jaar toen de buxusmot mijn tuin vernietigde. Ik beschuldig het Warmtebedrijf er overigens niet van dat zij die buxusmot naar Nederland hebben gehaald maar ik wil dus wel weten hoeveel mijn biomassa nou precies opbrengt. Dan kan ik zelf taxeren of ik dat wel de moeite waard vind. En hoeveel ik terug kan vragen bij het Warmtebedrijf.
Het enthousiasme waarmee sommige wethouders biomassa aan de Edese man proberen te brengen heeft me ook wat huiverig gemaakt. Kortom: ik wil weten hoeveel Warmtebedrijf voor mijn buxus betaalt.
Dat vroeg ik in februari aan de gemeente: mail even kopietjes van die facturen. Mijn verzoek werd afgewezen omdat mijn adres en handtekening niet onder de mail stonden. Ja, mijn handtekening, die wil iedereen wel natuurlijk!
Opnieuw een verzoek ingediend. Dat was ergens in mei van dit jaar. En hoera, deze week al kreeg ik het antwoord. En niet zomaar een antwoord; 24 pagina’s! Ik maakte toen een cruciale fout: ik printte het stuk uit maar halverwege stopte de printer met de mededeling dat de cartridge leeg was. Dat had me argwanend moeten maken maar de printer is van de zaak dus dat maakt je wat minder kritisch.
Toen ik het stuk eenmaal las werd het me zwart voor de ogen. Drie pagina’s zijn volledig zwart. Daar staat nog wel één regeltje boven: tarievenblad. De rest van de tekst is helemaal zwart gemaakt. Acht pagina’s zijn volstrekt irrelevant, drie pagina’s zijn voor meer dan 80% zwart, een paar pagina’s waar zo weinig opstaat dat het de moeite niet waard was om ze zwart te lakken. En dan een paar pagina’s waar alle interessante informatie ook is weggelakt. Zo leest een stuk van 24 pagina’s wel lekker vlot weg.
Als ik de gemeente was geweest dan had ik na zo’n verzoek gewoon die factuurtjes opgestuurd. Ik had er even naar gekeken en gezien dat het goed was. Nu er een heel bataljon juristen mee bezig is geweest en er een schoonheidsspecialiste ingehuurd is om alle regeltjes met zwarte nagellak te verbergen maakt me dat wantrouwend. Dan denk ik dat er iets te verbergen is.
Na negen maanden brieven schrijven, bellen en mailen (niet continue hoor) weet ik dus nog steeds helemaal niets. Er is wat te verbergen dus. En ik word afgepoeierd met een paar zwart gemaakte A4-tjes. Tja.
Op z’n Veluws: nobody f*cks with Ededorp: meet you in court!
(wil je een kopietje hebben van dit besluit, mail je adres via het contactformulier)
Blijkbaar zijn het niet alleen de biomassacentrales zelf die nogal eens in rookgordijnen gehuld zijn. Ook de gang van zaken rondom het warmtebedrijf is ronduit schimmig. Hoe kon het gebeuren dat onze groene omgeving een energieplantage werd?
Inderdaad, wat levert het op? Maar ook: wat kost dit allemaal? Al dat snoeien en zagen, daar hangt toch ook een prijskaartje aan? Het zou me niet verbazen als de gemeente nog geld moet toeleggen ook, om een particulier bedrijf contractueel verplicht van hout te voorzien.
Hoog tijd voor opheldering: bedankt, Douwe en Ede Dorp, dat jullie je hier voor inzetten!