Ik neem u nu allereerst eens even mee terug in de tijd. We schrijven begin februari 2012. Of er toen ook echt sneeuw lag en het vroor weet ik echt niet meer, maar wel dat er toen ook gladheidperikelen speelden. Onder de titel ‘Een Flauw Gebaar?’ zag toen mijn allereerste column het levenslicht op mijn eigen weblog ‘De Winkelhaak’. Ik liet toen de volgende tekst, geïnspireerd op een artikeltje in de Edese Post (RIP), op de mensheid los…
De gemeente Ede stelt voor elk huishouden 5 kg strooizout gratis beschikbaar. Op zich een mooi gebaar. Dit allemaal om de verantwoordelijk voelende burger te stimuleren plekjes sneeuw- en ijsvrij die moeilijk toegankelijk zijn of waar de lokale overheid gewoonweg niet wil strooien. Nu kruip ik graag in de rol van calculerende onderdaan. Want wat zal uiteindelijk 5 kg strooizout kosten?
De gemeente koop het met gigantische hoeveelheden in. Ik neem het ruim en schat nooit meer dan 10 eurocent per kilo. Ik kan dus voor een halve euro zout gaan halen bij ‘het stort’. Nu woon ik redelijk dichtbij maar er zijn Edenaren die hiervoor wel zo’n 8 kilometer heen en terug moeten rijden. Ze moeten toevallig van iets af willen maar anders zal men hiervan echt geen gebruik gaan maken. Want dat is dus 2 liter benzine ‘verstoken’ om 50 cent aan natriumchloride rijker te worden!
Aanschouw het rendement en trek uw conclusie. Ik denk dan ook niet dat er veel gebruik van het aanbod wordt gemaakt. Ik zou wel een betere manier van distributie kunnen bedenken. Nogmaals het gebaar doet mij lichtelijk ontdooien maar mist uiteindelijk haar doel denk ik dan. Hopelijk kan de gemeente wat met mijn (on)gezouten kritiek. De aankoop van strooizout gaat voorlopig wel weer op eigen kosten.
Ik schreef toen vervolgens nog onder mijn debuutcolumn het volgende: “Ik ben van start gegaan met het schrijven van wat kortere columns die betrekking hebben op het leven in Ede in de breedste zin. Zo nu en dan wil ik dan ook een bepaald aspect van het leven hier in de vallei van de Veluwe onder de aandacht brengen. Dit allemaal onder de noemer ‘Ede In De Etalage’. Dit is dus de eerste in deze serie.”
Er volgden daarna nog vele. Op mijn eigen weblog, in de Edese Post en de laatste jaren bijna wekelijks hier op website van EdeDorp. De ene keer wat geslaagder dan de andere keer. Maar soms is de inspiratie even helemaal zoek of ligt juist de herhaling te sterk op de loer. Het valt ook niet echt mee om wekelijks spitsvondig en messcherp te zijn. En ja, dan gebeurt het wel eens dat je helemaal niets hebt terwijl de vraag wel klinkt: Wie levert er vandaag iets aan?
Dan bedenk je in alle wanhoop op de zaterdagmiddag voor 16.00 maar een soort van ‘literaire truc’. Je warmt een heel oude column op, voorziet het van een introductietekst en voegt er vervolgens een soort van ‘disclaimer’ aan toe. Zodoende kun je op tijd toch nog iets aanleveren. Wellicht is dit ook een flauw gebaar naar de hoofdredacteur en mijn collega columnisten, maar het is nu even niet anders Douwe…