Iedereen daagt elkaar maar uit om boeken en albums te delen die veel voor je hebben betekend. Ik ontkwam er ook niet helemaal aan en dacht diep na welke albums mij in mijn jeugd het meest gevormd hebben. Naast een boel fijne reli-rock moest ik toch ook echt denken aan Pater Moeskroen met hun legendarische album: ‘Aan de Macht’, waarop ze niet alleen een ode brachten aan ‘het meisje met de piccolo’, ‘België’ en ‘verhuizers’… ook ‘de banaan’ werd uitgebreid bezongen. Dwingende luistertip mocht u het nummer: ‘Ode aan de banaan’ niet kennen.
Als ik met mijn muzikaliteit iets verder kwam dan wat a-ritmisch gitaarspelen zou ik afgelopen dinsdag misschien een vergelijkbaarlied gecomponeerd hebben waarin ik mijn eeuwige liefde aan het verkeerslicht bezong. Het verkeerslicht is dit meer dan waard. Ministens zo waardevol en prijzenswaardig als de banaan. Helemaal omdat ik ondertussen 38 jaar geworden ben met een lichte afkeur aan verkeerslichten. Voor 14 april 2015 was het zelfs een enorme ergernis. Om van mijn werk naar huis te komen, of andersom, moest ik langs Kernhem. Elk verkeerslicht daar leek speciaal ingericht om zoveel mogelijk vertraging te veroorzaken. Over deze regelmatige verdubbeling van mijn reistijd klaagde ik zoveel op Twitter dat onze wethouder me vroeg mee te gaan met de openingsrit van de groene golf. Sympathieke actie en nog sympathieker dat sindsdien langs Kernhem rijden meestal gewoon helemaal prima gaat.
Dinsdag veranderde dit dus. Geen haat meer voor verkeerslichten maar diep respect. Het kruispunt Proosdijerveldweg, N224, Lunterseweg zat in eens zonder. Komend vanuit Veldhuizen – op weg naar de A30 moest ik mijn leven wagen om op mijn werk te kunnen komen. Niet alleen ik maar alle weggebruikers die de woonwijk uitkwamen moesten de 80km weg oversteken waar nietsvermoedende andere weggebruikers voorbij raasden. Het voelde zelfs gevaarlijker dan een glijbaan in de Peppel.
Na zo’n kruispuntje op de vroege morgen snap je weer dat een verkeerslicht ook bestaansrecht heeft, ik wil ze niet meer missen. Beter voor mijn hart en levensverwachting. Helaas geen lied. Om het een heel klein beetje goed te maken deze column. Speciaal voor jullie verkeerslichten der aarde! Bedankt dat jullie bestaan. Ik zal hier aan proberen te denken als ik weer eens door jullie moet wachten.