Kunst

Als politiek correcte oudere jongere eet ik natuurlijk geen vlees. Dat wil zeggen: nauwelijks vlees. Ik zeg daar altijd bij dat ik dat doe vanwege het milieu, het klimaat en het dierenwelzijn maar het heeft praktische overwegingen die verder niet zo interessant zijn. Maar soms wil ik gewoon vlees. Echt vlees. Zo had ik laatst enorm veel zin in een gehaktbal.

Op mijn werk had ik tijdens de vrijdagmiddagsnack wat teleurstellende ervaringen opgedaan met gehaktballen van de lokale vetleverancier. Koude ballen die veel te compact gedraaid zijn. Geen uitjes er doorheen en nauwelijks gekruid. Fabrieksballen. Maar uit mijn geheime netwerk van witte moppermannen kreeg ik de tip om het te proberen bij de Mossel, waar een ambachtelijke gehaktbal wordt geserveerd, gemaakt uit iets dat op de EcoFields loopt wat suggereert dan het uit Zuidwest-Ierland stamt maar gewoon uit Wekerom afkomstig schijnt te zijn.

Op vaderdag kwam alles samen; de gelukkigste dag van dit jaar toen mijn vrouw voorstelde om naar de Mossel te gaan! Minpuntje was dat dit wel op de fiets moest maar om een vleugje geluk uit mijn jeugd te mogen proeven had ik er graag een ritje door de Edese bossen voor over. Bovendien maakt een elektrische fiets het tochtje wat draaglijker.

Onderweg dacht ik dat ik hallucineerde. Overal zag ik gehakballen liggen. Reuzegehaktballen. In de hei. In het bos. Grote glimmende gehaktballen! Ik was er ernstig aan toe dacht ik nog. Mijn vrouw stelde mij gerust: deze glimmende joekels zijn bedoeld als kunst. Kunst in het bos.

Ik vind natuur en kunst geen goede combinatie. Er zijn natuurlijk mensen die het tegenovergestelde beweren maar die moet je niet geloven. Dat zijn de randstedelijke vernieuwers die de conservatieve Edenaren wel eens een lesje cultuur gaan geven.

Kunst is kunst en bos is bos. En dat moet zo blijven. Dat moeten we gescheiden houden. Bos is ook geen biomassabrandstof. Bos is ook geen recreatiegebied. Bos is ook geen sportgebied waar vettige mannen in veel te strakke glimmende pakjes op hun mountainbike doorheen crossen.

Je zet ook geen prullenbakken in het bos. Je legt geen snelweg aan in het bos. Geen jachthutjes, geen wildschuttingen met daarachter een strak gemaaid gazon. Je laat het bos met rust. Niets gruwelijkers dan tijdens een wandeling in het bos ineens tegen een foodtruck aan te lopen die Magnums verkoopt voor vier euro per stuk waar je er bij Albert Heijn zes voor koopt.

Weg magie. Weg contact met de natuur.

Een fietspad kan ik nog net verdragen, waarschijnlijk omdat ik er zelf gebruik van maak, maar daar moet het stoppen. En dus ook geen kunst. Kunst hoort in de stad. En in Ede dus in het dorp. Ik zit dus niet te wachten op een Festival dat heel hip Woest en Bijster wordt genoemd waar een paar kunstenaars gekke beelden in het bos neerzetten. Ik zou dan graag zeggen dat ik het niets vind maar op het moment dat je dat zegt dan roept zo’n kunstenaar dat zijn doel geslaagd is omdat het emotie in mij oproept. Zo verlies je dus altijd.

Woest en Bijster is een evenement met landelijke uitstraling las ik in het persbericht van de gemeente. Daar wordt jaarlijks voor gereserveerd staat erbij. Alsof we dat al jaren doen maar volgens mij is dit pas de tweede keer na het grote succes van het NK wielrennen in Ede. Wie herinnert zich dat niet?

Gelukkig is het een tijdelijk festival, dat Woest en Bijster. En ik ga kijken. Op mijn elektrische fiets. En dan ga ik iets zeggen waarvan zo’n kunstenaar dan altijd roept ‘dat het iets met mij gedaan heeft’. Het zal wel.

Misschien kunnen ze bij het opruimen van de beelden ook de grote gladde stenen op de Ginkel weer inladen. Dan kan ik weer zonder te hallucineren naar de ambachtelijke gehaktbal van de Mossel fietsen.