Mijn vrouw noemde het mazzel, ik noem het pech. Afgelopen woensdag kreeg ik een klapband. De mazzel zat er in dat het op de Poortwachter gebeurde en niet een minuut daarvoor toen ik nog 100 reed op de A12. Een enorme knal gevolgd door het geluid van een velg over het asfalt maar ik kon nog net de Rubensstraat bereiken.
Ik opende de achterklep van de leaseauto op zoek naar een reservewiel. Die zat er niet in. Dat is tegenwoordig heel normaal. Bellen met de ANWB. Of het een leaseauto was, jawel, en dat ik dus de leasemaatschappij moest bellen. Het begin van 48 uur Kafka.
De man van de leasemaatschappij was aardig, maar moest tussendoor even bellen met Kia, omdat het onder garantie zou vallen. Na een half uur kreeg ik te horen dat er binnen een uur iemand bij me zou zijn.
Buiten was het dertig graden.
Na vijf kwartier wachten belde ik zelf naar het noodnummer van Kia. De melding was bekend maar het was druk dus het kon nog een half uurtje langer duren. Een kwartier later werd ik gebeld door de pechhulp dat het nog een half uur langer kon duren.
Gelukkig was het inmiddels nog maar 29 graden.
Twee uur na de knal arriveerde de pechhulp. Hij voelde even aan de band en stelde vast dat die kapot was. Ik wist dat al. Hij reed mijn auto op een sleepwagen en ik moest mee. Op een verlaten industrieterrein parkeerde hij mijn auto die morgen naar de garage zou worden gebracht.
Dit gaat dus om een lekke band.
Ik kreeg een huurauto mee, ongeveer net zo groot als mijzelf, en om half tien, drieënhalf uur later, was ik thuis. De leasemaatschappij belde nog of alles geregeld was: euuuh, ja, zei ik maar.
De volgende ochtend bellen met die garage. Nee, die auto was hun onbekend. Ik bellen met het bergingsbedrijf. Nee, die auto was nog niet gebracht. Oh. ’s Middags weer bellen of die al klaar was maar nee, de auto was pas net binnen. Terwijl ik op die handige app van mijn auto kon zien dat die daar al twee uur stond.
Vrijdagochtend weer bellen. Nee, nog niet klaar maar we bellen u als het zover is! Om vier uur dacht ik heel stoer: ik ga naar die garage en ga niet weg zonder mijn auto. Aanbeland bij de receptie zei iemand nogal verwijtend dat hij mij wel zes keer had gebeld.
Dat was een half uur geleden toen ik in de leenauto zonder carkit zat. Of ik mijn leenauto zelf even wilde afmelden. Eeuuh, ja, dat moet dan maar. Even bellen en zo’n robot zei dat ik afmelden via de website moest doen. Op de website stond vervolgens dat ik moest bellen met de leasemaatschappij. Dus bellen met de leasemaatschappij die zei dat ik naar de verhuurder moest bellen waar zo’n robot dus zegt dat je afmelden via de website moet doen waarop staat dat je de leasemaatschappij moet bellen.
Ik heb 17 telefoontjes gepleegd, er zijn een stuk of 10 mensen bezig geweest met mijn lekke band maar pas na twee dagen kon ik weer in mijn eigen auto rijden.
24 augustus 1997. De achterband van mijn trouwe Alfa 33 hapte een spijker op en ik kon nog net thuiskomen. Voordat ik het reservewiel uit kattenbak had gehaald stond mijn buurman al naast me om te helpen.
Een half uur later was het klaar. Een kwartier om die band te vervangen en een kwartier bier drinken om het te vieren.
Nieuwe auto’s hebben regensensoren, adaptive cruise control, achteruitrijcamera’s en active lane assist. Misschien dat er in de toekomst ook een reservewiel bij kan?
Foto: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Flat_tire_2.jpg