Als Edese columnist, met als specialisatie lokale politiek, heb je het echt niet altijd gemakkelijk. Je zit dan op donderdagavond na de warme prak, achter de PC om de raadsvergadering te volgen. Intussen is de buitentemperatuur aardig gedaald zodat de verwarming flink staat te snorren. Het is na een lange en zware werkdag ook heel moeilijk om dan niet in slaap te vallen. Als ook nog eens de saaiheid troef is vanuit de Bergstraat dan ben je eigenlijk bezig met een schier onmogelijke missie…
Maar afgelopen donderdag ging het anders. Toen de verbinding met de raadszaal een feit was moest ik eerst langdurig tegen het ‘even geduld alstublieft’ scherm aankijken. Nee hè, het zal toch niet weer zo zijn? Toen het eindelijk voorbij was kwam de mededeling dat het een schorsing betrof aangevraagd door de mannen broeders van de SGP. Die hadden al eerder een megaschorsing op hun naam staan die toen van 10 minuten tot een avondvullend programma was uitgelopen…
Maar al gauw bleek waarom het ‘eventjes’ had geduurd. De fractievoorzitters van alle oppositiepartijen kwamen één voor één aan het woord. “Dit heb ik nog nooit meegemaakt!” sprak de één. “Ik kan voortaan beter thuis blijven!” en “We hadden nog zo afgesproken het samen te doen!” klonk het bij een ander. Gevolg was dan ook dat ze allemaal hun ingebrachte moties en amendementen voor verdere stemming introkken. Hun bijdrages zouden toch helemaal niets meer uithalen…
Wat was er aan de hand? Het college had de Programma Begroting 2021-2024 ingediend en die mocht onder de moeilijke (corana) omstandigheden toch wel zo’n beetje als ‘perfectie bereikt’ worden gezien. Het was eigenlijk zo goed en sluitend dan het jammer zou zijn om er verder nog wat aan te schaven en te schuren. Dus de coalitiepartijen is gevraagd om zondermeer voor dit ‘geweldige’ pakket te stemmen en dat natuurlijk zonder kritiek en eigen aanvullende (financiële) wensen…
Ook was het de bedoeling dat coalitiepartijen geen moties en amendementen van de oppositie gingen ondersteunen. Kortom, waar die ook maar mee komen, het zou ‘aan-me-nooit-niet’ mogen doorgaan. Dan zit je er als oppositie, wel heel toepasselijk trouwens in onze Foodvalley, gewoon voor spek en bonen bij! Door deze trieste vertoning, die heel begrijpelijk met de nodige emoties gepaard ging bij de oppositie, kreeg ik als toeschouwer echt geen kans m’n ogen eventjes te sluiten…
Verder was er de heel merkwaardige rol van onze burgemeester. Die vergat ter plekke dat hij daar zat als voorzitter van de raad. Blijkbaar kwam zijn rechtenstudie goed van pas. Als een volleerd advocaat nam hij spontaan de verdediging op zich van de dubieuze handel en wandel van het college en bijbehorende partijen in deze zaak. Begrippen als dualisme, stemvee en collegialiteit bleven nog lang in mijn hoofd sudderen totdat ik later op die avond wel echt de slaap te pakken kreeg…