Vier maanden geleden was het zover: de daklozentelling in Ede. Ambtenaren en welzijnswerkers die de straat op gingen om te tellen hoeveel daklozen er in Ede verblijven. Ik vond daar toen iets van en dat vind ik nog steeds, namelijk mensonterend.
Ik vroeg me toen al af hoe dat er uit zou zien. Twee ambtenaren in een hippe outfit op straat met een notebook onder de arm op daklozenjacht. En als ze er één zagen….tellen! Misschien nog een vraagje aan de dakloze, of deze toevallig al door een ander ambtenarenduo was geteld, een tegoedbon voor een kopje koffie en weer door, op naar de volgende dakloze!
Misschien was er zelfs een beetje rivaliteit, een beetje competitie. Wie heeft er de meeste daklozen geteld? Kregen de ambtenaren een plusje achter hun naam als zij de meeste daklozen hadden geteld?
En dan de volgende dag, een vergadering om 10 uur, een presentatiescherm erbij, koffie met koekjes, evalueren en tellen. Excel op het scherm en alle getallen bij elkaar optellen en je weet het.
Ik heb nooit gehoord wat het definitieve aantal was. Waarschijnlijk moet er eerst een omslachtig rapport worden geschreven met een notitie voor de gemeenteraad waarin het aantal, hoe hoog of laag het ook is, wordt goedgepraat. Het taalgebruik wordt aangepast, een dakloze wordt ineens een buitenslaper genoemd, dan lijkt het net of die dakloze vrijwillig in de kou en regen in een tentje ligt. Er komen vergelijkende cijfers bij van andere gemeentes die veel meer daklozen hebben en de gemeente Ede steekt zichzelf een veer in de kont dat het hier zo goed gaat.
Er werd alvast voorgesorteerd op deze notitie want afgelopen week dook ineens het project ‘Housing First’ op in de EdeStad. Klinkt goed, Housing First. Daar heb je als dakloze wat aan. Word je dakloos, dan is je eerste zorg een dak boven je hoofd. Geen gedoe met formulieren, eindeloze procedures, moeilijke gesprekken met ambtenaren maar heel snel een klein en eenvoudig dak boven je hoofd. Hoeft niet luxe te zijn, maar wel droog. En een beetje warm.
Het lijkt dus goed dat de gemeente Ede dit project hier ook gaat implementeren. Maar dat lijkt maar zo. Eén van de voorwaarden is dat je ouder moet zijn dan 23. Dat is best gek. Alsof het minder erg is dat je buiten moet slapen als je geen 24 bent. Bijzonder stukje leeftijdsdiscriminatie.
Nog zo’n voorwaarde: je moet al drie jaar dakloos zijn. Onbegrijpelijk. Ik begrijp dat niet iedereen die 2 dagen geleden dakloos werd, opgevangen kan worden maar drie jaar in de shit moeten leven voordat je eindelijk een dak boven je hoofd krijgt….absurd!
Een andere voorwaarde is dat je last moet hebben van complexe problematiek. Dat lijkt me een nogal overbodige voorwaarde want als je drie jaar in de kou hebt gelegen dan krijg je automatisch last van complexe problematiek. Een andere voorwaarde: er moet geen gevangenisstraf boven je hoofd hangen. Overbodig, omdat je dan van overheidswege al een dak boven je hoofd krijgt.
Dit project zou dus geen Housing First moeten heten maar Housing After Three Years Sleeping Outside moeten heten. De oplossing? We hebben hier kazernes. Die heten zo omdat daar soldaten in verbleven. De soldaten zijn weg maar de eenvoudige kamers, droog en warm, zijn er nog.
Eém kazerne hebben we weggeven aan de Tekagroup als schadevergoeding voor het mislukte project WFC, de andere wordt binnenkort een museum voor gekkies die zichzelf willen leren kennen.
Man, man, man….