Weduwnaar

Het was de laatste tijd nogal stil op www.ededorp.nl. Dat had een reden. Ik ben namelijk sinds kort weduwnaar. Dat is best bijzonder want ik ben namelijk nog nooit getrouwd maar ik vind dat ik na bijna 39 jaar verkering de titel ‘weduwnaar’ wel verdien.

De laatste twaalf jaar van onze verkering was ze ziek: borstkanker. Uitgezaaid, zoals dat dan heet maar, maar de oncoloog zei, ‘ze tartte de statistieken’ en dankzij de nodige medicijnen en wietolie ging het ondanks de pijn en angst voor terugkeer nog twaalf jaar goed.

Maar de ziekte, die afschuwelijke rotziekte, was niet tevreden en stuurde een andere variant op haar af. Een variant die niet te zien is op scans of foto’s en pas ontdekt wordt als het te laat is. En alle literatuur op dat gebied klopt want de helft van de patiënten overlijdt binnen drie maanden na de diagnose. In dit geval maar een week of vijf.

Hoe wreed en onmenselijk kan het universum, of wie dat bestuurt, zijn?

We hadden, zeker de laatste twaalf jaar, een intens leven. Het is niet in een flits aan ons voorbijgegaan. We zagen onze kinderen opgroeien, haar grootste wens twaalf jaar geleden. We leefden van scan naar scan en dus ook van uitslag naar uitslag. Duizend doden zijn we gestorven in de wachtkamer van de afdeling oncologie, afwachtend of het zwaard van Damocles zou vallen of niet. Een hersenoperatie en een bestraling daargelaten ging het goed.

Maar drie maanden voor ons eerste kleinkind geboren gaat worden is ze verhuisd naar de Heidepol. Over een aantal jaar trek ik weer bij haar in, de huur is voor een eeuwigheid betaald. Geen last dus van de Edese verhoging van de grafrechten. Ons nieuwe huis is niet ver van die gekke snackbar midden in het bos op dat kruispunt en veel vrienden en familie hebben ook al vast een mini-bungalow gereserveerd dus dat kan nog best gezellig worden.

We hadden veel gemeen die de 39 jaar een makkie maakten. Ze hield van voetbal, en ook nog eens van dezelfde club als ik. Urenlang hebben we voor de televisie gehangen, vloekend en tierend als ‘ze’ verloren, samen juichend als ‘we’ wonnen. Nog meer televisie omdat we allebei van Scandinavische en Engelse detectives hielden. In juli keken we samen nog naar Tour de France, een jeugdliefde van ons beiden.

Wat we ook gemeen hadden was een over-ontwikkeld gevoel voor rechtvaardigheid. En een hekel aan corruptie, vriendjespolitiek en een wantrouwen in het bestuur. Nee, geen wappies, maar een consequente twijfel of alles wel eerlijk en oprecht gebeurt. Dan is er in Ede wel iets aan de hand.

Dus toen ik een paar dagen voor haar dood suggereerde te stoppen met ededorp, moe van het zwaar gesubsidieerde geweld van de concollega’s van ededorp, werd ik uitgelachen. Natuurlijk ging ik niet stoppen. Er gaat zoveel mis. Er moet zoveel benoemd worden. Er moet zoveel aan het licht worden gebracht.

Ededorp gaat dus door. Zonder de trouwste fan maar met hernieuwde inspiratie. Nu zonder censuur van de beste inspirator die ededorp ooit gehad heeft. Dat belooft wat.

Dag liefjemijnliefje.